Έχω (κι εγώ) ένα όνειρο...

Όταν το σύμπαν δεν συνομωτεί υπέρ σου (γιατί προφανώς έχει καλύτερα πράγματα να κάνει ή απλά βαριέται),... όταν κάποιος σου ανακοινώνει μια εμπνευσμένη ιδέα του και το "α πάενε ρε" της Χαρούλας Πεπονάκη ("Κόσμος, λέγετε παρακαλώ;") είναι η μόνη σωστή απάντηση... όταν καταλήγεις στο συμπέρασμα ότι η Χαρούλα Πεπονάκη τελικά ήταν μια χαρά κορίτσι και πολύ παρεξηγημένη... όταν το να αρχίσεις να χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο είναι απλά μια καλή ιδέα... όταν μετανιώνεις πικρα που δεν έβαλες την ψυχολογία πάνω-πάνω στο μηχανογραφικό όταν έδινες πανελλήνιες, τον καιρό των δεινοσαύρων δηλαδή, για να σε έχεις σήμερα πρώτο και καλύτερο πελάτη... όταν the going gets tough αλλά ακόμα και οι πιο tough κάπου στα μισά του δρόμου μένουν από βενζίνη... τότε τι κάνεις, φίλε αναγνώστη; (καλώς σε βρήκα μπάι δε γουέι, καλό φθινόπωρο, όλα καλά;) Τότε βρίσκεις καταφύγιο στο όνειρό σου αγαπητέ μου. Διότι καθένας οφείλει να έχει ένα όνειρο, λουστραρισμένο και σκηνοθετημένο σαν ταινία μικρού μήκους, για να πατάει play όταν αυτό που αποκαλούμε πραγματικότητα βγάζει νύχια, καμιά φορά και δόντια, όταν θέλει να ρίξει φάπα στον μάνατζινγκ ντιρέκτορ ουρλιάζοντας "όταν εγώ έφτιαχνα μάρκετινγκ πλανς εσύ έβοσκες γίδια" ( η Ντόροθυ σφυρίζει αδιάφορα...), όταν πολύ απλά οπουδήποτε αλλού είναι καλύτερα από εδώ. Όλοι έχουμε δικαίωμα σε ένα όνειρο με σενάριο γραμμένο αποκλειστικά από εμάς για εμάς και αυτό το δικαίωμά μου θα το υπερασπιστώ ακόμα και με την τελευταία ρανίδα του τίμιου και παρφουμαρισμένου με φίνα παριζιάνικα αρώματα ιδρώτα μου. Εγώ, για παράδειγμα, τον τελευταίο καιρό έχω τάσεις φυγής...

...Ξυπνάω από τις αχτίδες του ήλιου, χωρίς ξυπνητήρι, σ'ένα σπίτι που γύρω γύρω έχει δέντρα και φυτά και κάμπους και λαγκάδια. Κάνω κάμποσα sun salutations ή tai chi στη φύση, ενώ τα πουλάκια τιτιβίζουν μια μαγική μελωδία, και μετά φτιάχνω βιολογικές μαρμελάδες ή βιολογικές κρέμες πολλαπλών χρήσεων (πασαλείβεσαι για αντιρυτιδική προστασία ή τις τρως για γαστριμαργική ευδαιμονία), κάτι βιολογικό τέλοσπάντων . Το μεσημέρι ξεκουράζομαι και όταν το ρολόι δείξει five o' clock, στρογγυλοκάθομαι στα φερ φορζε της βεράντας και σε ένα ροζ λάπτοπ γράφω ροζ μυθιστορήματα, από αυτά που είναι πολύ της μοδός τα τελευταία χρόνια και τα υπογράφω με ψευδώνυμο, βεβαίως, Μπέλα Κουνιαμπέλα ορ σάμθιν', απολαμβάνοντας συγχρόνως το afternoon tea και τα cucumber sandwiches γεμιστά τσουρέκια max perry (γιατί μου αρέσουν περισσότερο από του Τερκενλή και επίσης μιλάμε για όνειρο και στα όνειρα οι θερμίδες δεν μετράνε) . Ανανεώνω και το μπλογκ μου βεβαίως, " Η Ντόροθυ στας ελληνικάς εξοχάς" ορ σάμθιν' επίσης. Και το βράδυ, αφού βάλουμε για ύπνο τα τρία παιδιά μας (δύο αγόρια, ένα κορίτσι, γιατί στα όνειρα επιτρέπεται η επιλογή φύλου), καθόμαστε και πάλι στα φερ φορζέ με τον ζετέμ-μουά νον πλε, που εκτός από αδαμάντινος χαρακτήρας είναι και φτυστός ο Τζορτζ Κλούνει (όχου! όνειρο είναι μαντάμ, τον Κουασιμόδο θα βάλω; τς τς τς...) και πίνουμε merlot εξαιρετικής χρονιάς, ενώ εγώ τραγουδάω "l' amoureuse" σαν την Κάρλα (μην τους λυπάσαι τους γείτονες, έχω κάνει χρόοοοοονια σολφέζ) και απολαμβάνουμε τον έναστρο ουρανό...

The end

Θέλω να πάω στας εξοχάς. Άνωθεν του αυλακίου, κάτωθεν του αυλακίου, εντός του αυλακίου, με σχεδία σαν τον Οδυσσέα... Όπου να 'ναι. Θέλω καθαρό αέρα και φάρμινγκ.

Αν και, τελικά, νομίζω ότι απλά χρειάζομαι διακοπές. Και είναι μόνο Σεπτέμβρης...