Εξαιρέσεις...

Το βράδυ του Σαββάτου είδα ένα θρίλερ (;) με τον ευφάνταστο τίτλο "ντέβιλ". Πέντε άνθρωποι παγιδεύονται μέσα σε ένα ασανσέρ. Ανάμεσά τους είναι και ο όξωαπόδω (φτου φτου φτου), με τη μορφή μιας ηλικιωμένης κυρίας (οι υπόλοιποι βέβαια δεν το ξέρουν, για να προχωρήσει το στόρι, κατάλαβες;) και, επειδή όλοι είναι λίγο καθάρματα κι έχουν κρυμμένους σκελετούς στη ντουλάπα τους, η γιαγιάκα-οξαποδώ (απίστευτη σκατόφατσα, γι'αυτό και το εργάκι είναι κάτι παραπάνω από προβλέψιμο) αναλαμβάνει να κάνει ένα ξεκαθάρισμα. Με λίγα λόγια, τους επιβάτες του μοιραίου ασανσέρ τους παίρνει ο διάολος, στην κυριολεξία. Μόνο ένας μετάνιωσε ειλικρινά για τα παραπτώματά του και ο "καλός" της υπόθεσης, μια φιγούρα θεϊκή, τον συγχώρεσε (κι ένα δάκρυ κύλησε στων ματιών την άκρη, σνιφ...). Εντάξει, μόνο στο Χόλλυγουντ. Εδώ τα παραπτώματα των λίγων τα πληρώνουμε όλοι μαζί, παρέα. Κλείνοντας το dvd, έπεσα πάνω στους τίτλους έναρξης μιας ταινίας μπόλλυγουντ. Χάζεψα λίγο, μετά βαρέθηκα και κάθισα στον υπολογιστή, ακούγοντας μουσική (η επόμενη έκδοση του όξφορντ ντίξιοναρι δίπλα από το "party animal" θα γράφει "Ντόροθυ", γεγονός), όμως η σκέψη μου ήταν ακόμα στις ταινίες (στην 1 και 1/4 για να ακριβολογούμε) που είδα. Σκεφτόμουν ότι θα ήταν πολύ διαφορετικά τα πράγματα αν όποιος έκανε κακό έπαιρνε την τιμωρία που του άξιζε, αλλά -είπαμε- αυτά γίνονται μόνο στον κινηματογράφο. Σκεφτόμουν ότι το πρόγραμμα της τηλεόρασης έχει γεμίσει από (ακόμα πιο) αποβλακωτικά θεάματα. Κοίτα αυτόν τον καθόλου στάιλις Ινδό που δεν ξέρει να χορεύει, πηγαίνει στον μπαρμπέρη για εξτρίμ μεϊκόβερ και μετά σε ριάλιτι για χορευτές (!), προκειμένου να κερδίσει την εκλεκτή της καρδιάς του! Ωωωωωω! Τι ρομαντικό! Έχω άδικο που ανοίγω την τηλεόραση μόνο για να δω dvd και CSI Miami; Δεν αναφέρομαι καν στο αγαπημένο μου θέμα, τα βιβλία, γιατί θα ξυπνήσει μέσα μου ο Δρακουμέλ...

Αφενός μεν μου κάνει εντύπωση που μου κάνει εντύπωση όλη αυτή η κατάντια αφετέρου δε αν σταματήσει να μου κάνει εντύπωση θα πει ότι συνήθισα τα σκουπίδια.

Υπήρξαν, όμως, ποτέ καλύτερες μέρες ή τελικά μια ζωή βολευόμασταν με τις εξαιρέσεις που επιβεβαίωναν τον κανόνα; Όχι μόνο στην τέχνη, στη μουσική, στα βιβλία, γενικά... Όλη η μιζέρια, η αγένεια, η καταστρατήγηση εργασιακών δικαιωμάτων, όλα αυτά είναι δυνατό να ξεφύτρωσαν εν μία νυκτί στο όνομα μιας οικονομικής κρίσης ή ήταν πάντα εδώ, αλλά σε χειμερία νάρκη; Κι από την άλλη, είμαστε πραγματικά τόσο κακοί και τόσο βλάκες; Γιατί ακούω και βλέπω τόσους πολλούς να μου κουνάνε διδακτικά το δάχτυλο, πίσω από οθόνες αλλά και δια ζώσης, παπαγαλίζοντας την ιστοριούλα του νεοέλληνα, που έφτασε εδώ που έφτασε γιατί ζούσε με δανεικά και τώρα ήρθε η ώρα να τα δώσει πίσω, δανεικά που έφαγε σε διακοπές, αυτοκίνητα, σκάφη, μπουζούκια, δανεικά που ζήτησε γιατί η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή, κάπως έτσι δεν ξεκίνησε όλο αυτό; Με λίστες για όλα αυτά που πρέπει να κάνεις για να είσαι ιν, με αφιερώματα σε ιλουστρασιόν χαρτί σε όλα αυτά που θα έπρεπε να έχεις για να είσαι κάποιος. Ναι ρε φίλε, αλλά άσε στην άκρη το τσουβάλιασμα, γιατί κάποιοι όταν οι τράπεζες μοίραζαν δάνεια και κάρτες σαν ζεστό ποπ κορν ήξεραν και το όχι, γιατί κάποιοι έλαβαν υπόψη τους και το "η ζωή είναι μεγάλη, μην την κάνεις καρναβάλι", όχι σαν τροχοπέδη για προσωπική και οικονομική ανάπτυξη, αλλά σαν την υπενθύμιση "απολαύστε υπεύθυνα" που εμφανίζεται στις διαφημίσεις των ποτών ή σαν τα μηνύματα κατά του καπνίσματος πάνω στα πακέτα τσιγάρων. Όλοι αυτοί φαντάζομαι πως ήταν οι εξαιρέσεις, βέβαια, γιατί αν δίνεις σημασία στα προειδοποιητικά μηνύματα, όταν δεν σε αγγίζουν άμεσα οι συνέπειες, χαρακτηρίζεσαι παράξενος, ηλίθιος ή απλά μαλάκας! Θυμήθηκα ανέκδοτο: Ένας τύπος αγοράζει τσιγάρα από το περίπτερο. Πάνω στο πακέτο γράφει ότι το κάπνισμα μπορεί να προκαλέσει σεξουαλική δυσλειτουργία. Ο τύπος το επιστρέφει στον περιπτερά λέγοντας "Φίλε, πιάσε ένα από αυτά που σκοτώνουν".


"Ποτέ δεν το βάζουμε κάτω!" Μαμαδίσια μεταμεσονύκτια συμβουλή της περασμένης εβδομάδας, για κάτι που με θύμωσε, με άγχωσε, με στενοχώρησε, με αυτή ακριβώς τη σειρά (και επίσης έγινε αφορμή για το προηγούμενο ποστ). Τι θα ήταν αυτός ο κόσμος χωρίς μαμαδίσιες συμβουλές και μαμαδίσιο φαγητό! Μου υπενθυμίζω ότι στο πιο αγαπημένο μου παραμύθι όλα ξεκίνησαν με έναν ανεμοστρόβιλο που έκανε τα πάντα σκόνη και θρύψαλα και στο τέλος δεν έλειψε το happy end. Ίσως είναι αστείο να θυμάμαι στην ηλικία μου τα παραμύθια που διάβαζα μικρή, όμως, αλήθεια, η άλλη επιλογή ποιά είναι; Να γίνω μια (ακόμα πιο) κυνική σκύλα, απλά επειδή τελούμε υπό οικονομική -και όχι μόνο- κρίση; Σόρρυ, δεν μου βγαίνει ή μάλλον μου βγαίνει μεν δεν μου αρέσει δε. Εν τέλει, υπάρχουν ακόμα και οι προαναφερθείσες εξαιρέσεις.
Μια ζωή με αυτές δεν βολευόμασταν;