Καλοκαιρινό και μουσικό ποστ!

Καλοκαίριασε για τα καλά. Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες γκρινιάζω για τη ζέστη και για τους άπλυτους, αναζητώ igloo (η αγγελία ισχύει και φέτος), ευχαριστώ σιωπηλά τον εφευρέτη του air condition, αναρωτιέμαι αν το "ρετιρέ" θα κάνει την εμφάνισή του στη μικρή οθόνη ενώ η τηλεόρασή μου παραμένει σταθερά κλειστή (δεν έχω παράπονο όμως: δύο από τους γείτονές μου φροντίζουν για την ψυχαγωγία μου και κάθε βράδυ, την ώρα που δροσίζομαι στον κήπο, παρακολουθούν, με τον ήχο τέρμα εννοείται, τα τούρκικα σήριαλ. Τσοκ γκιουζέλ...) , παίρνω ανάσες δροσιάς από το άρωμά μου που μυρίζει κέδρο ίριδα και βασιλικό, ανυπομονώ για το πρώτο μπάνιο που ΘΑ κάνω στη θάλασσα και κυκλοφορώ στην πόλη με δείκτη προστασίας 30 και το, κάθε άλλο παρά καλοκαιρινό, χρώμα μου - σε polka dot edition, μια ευγενική χορηγία των σιχαμένων κουνουπιών που, είναι ιδέα μου ή έχουν αγριέψει πολύ φέτος; (Αν δεν φοβόμουν ότι εκτός από τα κουνούπια δεν θα με πλησιάζουν και οι άνθρωποι, θα πασαλειβόμουν με αουτάν) Και, βέβαια, ακούω μουσική. Live κατά προτίμηση.

Το φετινό καλοκαιρινό soundtrack θα μείνει ανεξίτηλα χαραγμένο στη μνήμη μου. Δυσκολεύομαι να βρω λέξεις για να περιγράψω αυτό που άκουσα, είδα, έζησα, το βράδυ της Παρασκευής στο live του τρισμέγιστου Roger Waters. Μεγαλειώδες! Ασύλληπτο! Παρακολουθήσαμε το "τείχος" του πρωταγωνιστή Πινκ να χτίζεται τούβλο-τούβλο, στην (απ' έξω κι ανακατωτά πια, μετά από τόσες φορές που έχουν παίξει στο repeat τα cd και το dvd, χρόνια τώρα) γνωστή ιστορία του, τα πρώτα τούβλα, την απομόνωση, τη δίκη, το γκρέμισμα στο τέλος, σε ένα θέαμα όχι μόνο επίκαιρο αλλά και φρέσκο και καθόλου κουρασμένο, παρά τα τριάντα και βάλε χρόνια από τη δημιουργία του.

Φοβερός ο ήχος, αλλά και οι προβολές στο τείχος, ο δάσκαλος, το αεροπλανάκι, το ιπτάμενο γουρούνι και πολλά ακόμα.

Μα υπάρχει ωραιότερο κόσμημα, όχι πες, υπάρχει;

Ντέιβιντ δεν είδαμε, γιατί το reunion έγινε τελικά στο Λονδίνο, αλλά δεν πειράζει. Στο "comfortably numb" πάνω στο τείχος βρέθηκε ο David Kilminster σε ένα απίστευτο σόλο. "Θα κλάψω!" ακούω δίπλα μου κι οφείλω να ομολογήσω ότι λίγο το συγκεκριμένο τραγούδι, λίγο το σόλο του Ντέιβιντ λίγο που συνειδητοποίησα ότι εκείνη ακριβώς τη στιγμή ζούσα ένα όνειρο ετών και μια once in a lifetime εμπειρία, λίγο τα λόγια του παπά, βρέθηκα κι εγώ, φίλε αναγνώστη, ένα τσακ! πριν τα ζουμιά. Γιατί πραγματικά ήταν όνειρο ετών, και μάλιστα από αυτά που τα είχα από την αρχή ξεγραμμένα γιατί το να πραγματοποιηθούν δεν περνούσε από το χέρι μου. Θυμάμαι πως είχα πρασινίσει από τη ζήλεια μου, πριν από πολλά χρόνια, όταν ο Β. μου αποκάλυψε, χαμογελώντας πλατιά, πως είχε παρακολουθήσει live το "The Wall" όταν σπούδαζε στο Λονδίνο, και άλλο να το λες βρε παιδί μου άλλο να το βλέπεις και τι κρίμα που δεν θα έχεις την ευκαιρία να τους δεις βρε Dorothάκι κλπ κλπ... (Δεδομένου ότι το ίδιο ακριβώς χαμόγελο κυκλοφορεί τώρα πια και σε Dorothy's version, τον συγχωρώ!) Να λοιπόν που καμιά φορά ακόμα και τα ξεγραμμένα όνειρα βρίσκουν τον τρόπο να υλοποιηθούν.

( Άλλη φορά να θυμηθώ να γράψω review για τη συναυλία που άνοιξε το μουσικό καλοκαίρι μου, ενός τραγουδιστή που ήταν αρκετά ψηλά στην εκτίμησή μου, αλλά τελικά το θέαμα ήταν επιεικώς απαράδεκτο: εμφάνιση παραλίας, προχειρότητα, αλλαγές στο πρόγραμμα που τις συζητούσαν επιτόπου, γενικά ένα live που θα ταίριαζε περισσότερο σε οικογενειακό τραπέζι, που μεράκλωσε ο θείος Βρασίδας ο καλλίφωνος κι έπιασε την κιθάρα να πει δυο τραγούδια. Ο μαϊ γκοντ δηλαδή, αν έχουν καταντήσει έτσι οι... ποιοτικοί (χαχαχα!) τι θα κάνουν οι υπόλοιποι; )

Τώρα περιμένω να κυκλοφορήσει το dvd του live ( για συναισθηματικούς λόγους μόνο, όχι για να δω τη φάτσα μου μέσα στο κοινό, εντάξει;) και, όπως λέει και ο μπιγκ μπράδερ μου, άντε και του χρόνου στους Led Zeppelin!


Τα λέμε από Σεπτέμβρη. Για το τελευταίο σάουντρακ της σεζόν διάλεξα πάλι Pink Floyd (ποιός φώναξε "οχι άλλο καααααάρβουνο!";) όχι όμως από το τείχος, αλλά από το ξεκίνημά τους. Θα έλεγα ότι από όοοοολα τα τραγούδια τους αυτό ίσως να είναι το πιο αγαπημένο μου.

Καλό Καλοκαίρι!