Ζήσαμε μεγάλες στιγμές!

Η αντίδρασή μου στο τηλεφώνημα, που με ενημέρωνε επίσημα γι' αυτό που γνώριζα από την προηγούμενη μέρα, ήταν ψύχραιμη, συγκρατημένη και ταιριαστή με την ηλικία μου. Όταν, όμως, η συνομιλία ολοκληρώθηκε, άρχισα να τσιρίζω "μαμάαααα!" χοροπηδώντας σαν νήπιο που μόλις έμαθε ότι θα πάει βόλτα στο λούνα παρκ.

Η πρώτη αναγνώστρια του διηγήματος με την απαισιόδοξη, βαθιά δυστυχισμένη ηρωίδα, υποστήριζε πως σίγουρα θα ήταν μέσα στα διακριθέντα του λογοτεχνικού διαγωνισμού που συμμετείχα. Οι προβλέψεις της επιβεβαιώθηκαν, καθώς ο κύριος στην άλλη άκρη της γραμμής με προσκαλούσε στην απονομή, για να παραλάβω τον έπαινό μου.


Ξαφνιάστηκα βλέποντας τον κόσμο που είχε μαζευτεί, ακούγοντας πως οι συμμετοχές μετρούσαν κάμποσες εκατοντάδες από την Ελλάδα και το εξωτερικό και διακρίνοντας κάποια αρκετά γνωστά και καταξιωμένα στον χώρο της λογοτεχνίας πρόσωπα ανάμεσα στους βραβευθέντες.

Την ώρα της απονομής, υπακούοντας στο πρόσταγμα του φωτογράφου να στραφώ προς τη μεριά του, διέκρινα ανάμεσα στο κοινό τους γονείς μου και, για λίγο, γύρισα πολλά χρόνια πίσω, όταν έβγαινα στη σκηνή για να παίξω στις συναυλίες του ωδείου και πριν βολευτώ στο σκαμνάκι του πιάνου έριχνα μια ματιά -δήθεν αδιάφορη- στο κοινό, για να βεβαιωθώ πως η μαμά και ο μπαμπάς ήταν εκεί, στις θέσεις τους και με παρακολουθούσαν.

Από όλες τις ευχές και τα συγχαρητήρια των ημερών, αξέχαστη θα μου μείνει η αντίδραση της θείας στην Αμερική, γιατί μόλις άκουσε το θέμα και τον τίτλο του διηγήματος έπεσε ενός λεπτού σιγή στην τηλεφωνική γραμμή και στη συνέχεια μου είπε με πολύ σοβαρή φωνή "Wow! You 're so deep!". Εννοείται πως ακολούθησε ξεκαρδιστικό γέλιο για την επόμενη μισή ώρα.

"...Ένιωθε πως η ζωή είχε αρχίσει να της χαμογελά. Άρχισε να πιστεύει πως ίσως τελικά όσα πέρασε πλάι στον άντρα της να ήταν το τίμημα που έπρεπε να πληρώσει για την ξένοιαστη ζωή και τις χαρές που την περίμεναν παρακάτω. Στο πλοίο της επιστροφής, στα αυτιά της ηχούσαν ακόμα οι υποσχέσεις για την επόμενη συνάντηση, πολύ σύντομα. Γύρισε ανανεωμένη, επέστρεψε στη δουλειά. Αυτά που έγιναν στο νησί τα εξομολογήθηκε μόνο σε δυο στενές φίλες, που ήξερε ότι δε θα την έκριναν ούτε θα μιλούσαν παραέξω..."

Ξεφυλλίζοντας το διήγημα, σκέφτομαι μια ακόμα φορά πως οι χαρές, μικρές και μεγάλες, είναι απρόβλεπτες και έρχονται και μας βρίσκουν, ξεκινώντας ακόμα και από την πιο -φαινομενικά- αταίριαστη αφετηρία: εν προκειμένω, από μια απαισιόδοξη, βαθιά δυστυχισμένη ηρωίδα.