Cello metal!

Μέχρι τα 17 - 18, η λέξη "cello" μου έφερνε μνήμες από το (λίαν επιεικώς βαρετό) πρώτο ρεσιτάλ που παρακολούθησα, κάτι σαν "εκπαιδευτική εκδρομή" με το ωδείο, όταν ήμουν 6 ετών: η σολίστ ήταν μια μεσήλικη κυρία, πολύ σοβαρή, με συντηρητικό ντύσιμο και τα μαλλιά σε αυστηρό κότσο. Για το λόγο αυτό ήμουν επιφυλακτική όταν μου πρότειναν να ακούσω τα cd ενός κουαρτέτου από τη Φινλανδία, που τα μέλη του ήταν τσελίστες, κλασικής μουσικής παιδείας.

Οι αναμνήσεις από το βαρετό ρεσιτάλ της αυστηρής κυρίας με το cello και τον κότσο διαλύθηκαν, πιο γρήγορα κι από τα boy bands των '90ς, όταν άκουσα τα δύο πρώτα cd των "Apocalyptica" και διαπίστωσα -με έκπληξη- ότι ήταν συγκρότημα metal .

Από το πρώτο, με τίτλο "Plays Metallica by four cellos", ξεχώρισα και άκουσα ξανά και ξανά τις διασκευές στα "enter sandman" και "unforgiven", αγαπημένο μου, όμως, παραμένει το δεύτερο album τους που κυκλοφόρησε το 1998, με τίτλο "Inquisition Symphony", από το ομότιτλο τραγούδι των Βραζιλιάνων μεταλλάδων "Sepultura".

Η μουσική τους έχει ξεφύγει εδώ και καιρό από τις διασκευές και πριν από ένα χρόνο περίπου κυκλοφόρησε το ένατο album τους.

Δε γνωρίζω αν η κυρία με τον κότσο και το αυστηρό ντύσιμο θα ενέκρινε τη μουσική των "Apocalyptica", για μένα, όμως, μια μπάντα που -εκτός από υπέροχη μουσική- δημιουργεί, με πρωταγωνιστή ένα κλασικό μουσικό όργανο, τις προϋποθέσεις για ανελέητο headbanging, παίρνει δέκα με τόνο!