8 Ιουλίου: save the date!

Κατεβαίνοντας την Πανεπιστημίου, Τρίτη πρωί, σκεφτόμουν πως μάλλον είμαι βιαστική και υπερβολική. "Δυο - τρεις θα είναι μπροστά μου, όπως κάθε φορά που αγοράζω εισιτήρια, πρώτη μέρα σήμερα, μόλις άρχισε η προπώληση, οι περισσότεροι θα αγοράσουν online, που να τρέχω τώρα, μπλα μπλα μπλα...". Λίγο πριν φτάσω στο σημείο του ενδιαφέροντός μου, με προσπέρασε ένας νεαρός που φώναζε ενθουσιασμένος στο τηλέφωνο: "Έλα τα πήρα! Ναι ρε φίλε, της π&%t@ν@$ γίνεται σου λέω!".

Ψυχραιμία Dorothy!

Και μετά από λίγο έφτασα και διαπίστωσα ότι γινόταν της π&%t@ν@$ ρε φίλε , indeed... Για μερικά δευτερόλεπτα σκέφτηκα να φύγω, να δω στο ίντερνετ, αλλά μετά είπα δε βαριέσαι, κάλλιο πέντε και στο χέρι, το γοργόν και χάριν έχει και -αφού εξάντλησα το απόθεμα παροιμιών που γνώριζα και ήταν σχετικές με το θέμα- στήθηκα στο τέλος της σειράς και περίμενα υπομονετικά να περάσει η ώρα, παρέα με όλους τους υπόλοιπους που, τι σύμπτωση, επιθυμούσαν διακαώς ό,τι κι εγώ και ήταν εξίσου βιαστικοί και υπερβολικοί. Γαμώτο!

Οι περαστικοί, είτε έριχναν ματιές γεμάτες απορία στην ουρά που ξεδιπλωνόταν σαν χοντρό φίδι στο πεζοδρόμιο είτε έκαναν άκρως επιτυχημένες ερωτήσεις στους αναμένοντες:

"Τι περιμένετε;" (μετά τη 15η φορά σταμάτησα το μέτρημα)
"Έγινε τίποτα;" (ομοίως...)

Μερικοί πρωτοτύπησαν: μία γιαγιά μας έδειχνε με το δάχτυλο και χαχάνιζε και φώναζε "καλέεεε, αυτοί σε λίγο θα φτάσουν στην πλατεία Ομονοίας, αχαχαχαχα!", ένας κύριος ρώτησε με άκρως ειρωνικό υφάκι αν θα μας μοίραζαν λεφτά (και μια κοπέλα απάντησε πολύ σοβαρά πως όχι, δεν έδιναν τίποτα, έπρεπε να πληρώσουμε για να μας δώσουν τα εισιτήρια) ενώ μια νεαρή με ρώτησε αν περιμένουμε για τους "Red Hot Chili Peppers" (Αλήθεια, έρχονται και οι Red Hot Chili Peppers; Θέλω συναυλιοδάνειο ΤΩΡΑ!). Αστειάκια και από αυτούς που περίμεναν (όχι, που θα γλιτώναμε): "Με ρώτησε η τάδε που είναι τα VIP και της είπα πάνω στο τείχος... και μετά σε γκρεμίζουν μαζί με αυτό, μουαχαχαχαχαχα!" (Ψιτ, κοπελιά, τηλεφώνησε ο "mr κρυόκωλος 2011" και θέλει πίσω το χιούμορ του...).

Η πιο δύσκολη στιγμή της αναμονής ήταν όταν βρέθηκα δίπλα στη βιτρίνα του "Λεωνίδα" και μου έκλειναν το μάτι οι πραλίνες, ενώ ένα μεγάλο ευχαριστώ οφείλω στον Πάρα Πολύ Ωραίο, Ξανθό & Μακρυμάλλη Νέο, που προπορευόταν στη σειρά και ομόρφυνε την αναμονή. Seriously, μιλάμε για ένα ποίημα, ένα θαύμα της φύσης, ένα κράμα Σκανδιναβού μεταλλά (στο πιο λουσμένο και εξημερωμένο) και Αξλ Ρόουζ (στα νιάτα του). Αααχ, βααχ!!! (Μήπως να μετατρέψω το μπλογκ σε "Σε είδα"; Not bad, χμμμ?)

Μία ώρα (και κάτι ψιλά) αργότερα έβγαινα από τη στοά με τα μαγικά χαρτάκια ανα χείρας.

Τα πήρα και είναι επίσημο:Τα λέμε τον Ιούλιο Ρότζερ!

"Ναι Ούρσουλά μου... Τα πήρα!
Και -μον ντιε!- γινόταν της π&%t@ν@$..."

Μέχρι τότε...