Rooms to let

Τα περισσότερα καλοκαίρια των παιδικών χρόνων μου τα έχω περάσει σ' έναν πανέμορφο παραθαλάσσιο οικισμό, πνιγμένο στα πεύκα. Για να πάμε στην παραλία απλά διασχίζαμε το δρόμο. Κάναμε κάποια διαλείμματα, αλλά πάντα επιστρέφαμε εκεί. Η ιδιοκτήτρια, μια απίστευτη ξανθιά κυρία που κυκλοφορούσε μονίμως με ένα τσιγάρο στο χέρι, έβαζε πάντα ένα "μου" μετά από τα ονόματά μας και δεν υπήρχε πελάτης που να μην είχε μάθει πως την πρώτη χρονιά που πήγαμε εγώ ήμουν ούτε δυο χρονών και τόση δα και με κάτι χρωματιστά μπιχλιμπίδια που μου στόλιζε η μαμά μου στα μαλλιά.

Λάτρευα τη θάλασσα, που ήταν τόσο κοντά, τη θέα από το μπαλκόνι και το ένα από τα διπλανά σπίτια που - αν κι έχουν περάσει τόσα χρόνια- παραμένει το σπίτι των ονείρων μου. Πηγαίναμε και για ψάρεμα μερικά απογεύματα. Η καλύτερή μου ήταν η βραδινή βόλτα, η οποία - σχεδόν πάντα- συμπεριελάμβανε παγωτό. Μου άρεσαν κι άλλα πολλά, ο θερινός κινηματογράφος, ένα μικρό καφέ που είχε πράσινες, κίτρινες, κόκκινες και γαλάζιες ριγέ ομπρέλες και το έλεγαν "όνειρο", το λούνα παρκ δίπλα στην προκυμαία και μια ντίσκο με πίστα για roller blades, που έμοιαζε βγαλμένη από ταινία της εποχής και είχες την εντύπωση πως από στιγμή σε στιγμή θα έσκαγε μύτη η παρέα από το "ρόδα, τσάντα και κοπάνα", ο Ψάλτης, η Φίνου και η Ρένα Παγκράτη τραγουδώντας "είναι φάση το αγόρι, είναι φάση το παιδί".

Μοναδική παραφωνία στο πολύχρωμο καλοκαιρινό σκηνικό ήταν η κυρία που είχε τα ενοικιαζόμενα δωμάτια δυο βήματα από εκεί που μέναμε. Όλα πάνω της έμοιαζαν γκρίζα και μίζερα. Δεν ήταν μόνο το γεγονός ότι σε αρκετά ώριμη ηλικία δεν είχε παντρευτεί ακόμα, ούτε μόνο η όψη της που κάποιος κακεντρεχής θα μπορούσε να χαρακτηρίσει όψη γεροντοκόρης, ήταν και το ντύσιμό της, ο τρόπος που στεκόταν, ο τρόπος που καθόταν και η φωνή της. Ιδιαιτέρως η φωνή της, ένρινη, διαπεραστική και συγχρόνως προσποιητά μελιστάλαχτη, σαν τη φωνή που είχε στη φαντασία μου η κακιά μάγισσα του παραμυθιού όταν προσπαθούσε να παρασύρει τον Χανς και τη Γκρέτελ μέσα στο ζαχαρένιο σπιτάκι της. Καθόταν δίπλα από την πινακίδα που έγραφε με μεγάλα γράμματα "rooms to let" κι έλεγε "Θέλετε δωμάτιο;" τραβώντας αφύσικα τα φωνήεντα, κάθε φορά που κάποιος περνούσε από μπροστά της. Δε θυμάμαι να την είχα ακούσει να λέει κάτι άλλο. Μου είχαν πει ότι εκτός από τα δωμάτια είχε κι άλλη δουλειά, στο εργοστάσιο μιας κοντινής πόλης, όμως δυσκολευόμουν να την τοποθετήσω κάπου αλλού, σε διαφορετικό χώρο, παρέα με άλλους ανθρώπους, μακριά από την καρέκλα δίπλα στην πινακίδα που έγραφε "rooms to let", εκεί που καθόταν σαν να την είχε καρφώσει κάποιο αόρατο χέρι, σαν εκείνο το τρένο που έβλεπε τα άλλα τρένα να περνούν, που λέει και ο μέγας Αγγελάκας. Για να είμαι ειλικρινής, δεν τη συμπαθούσα καθόλου και με εκνεύριζε όταν περνούσαμε από μπροστά και μας ρωτούσε αν θέλαμε δωμάτιο, ενώ ήξερε ότι μέναμε δίπλα, γι'αυτό μόλις βρισκόμουν σε απόσταση ασφαλείας την κορόιδευα, λέγοντας με φωνή ψιλή, ψεύτικη, "θέλετε δωμάτιο;", τραβώντας υπερβολικά τα φωνήεντα.

Όταν, μετά από ένα μεγάλο break, βρέθηκα στα 17 για διακοπές στο ίδιο μέρος το γνωστό, είδα έκπληκτη την κυρία των διπλανών ενοικιαζόμενων δωματίων, μόνη, στην ίδια θέση, δίπλα από την ίδια πινακίδα που έγραφε "rooms to let", να χαζεύει τους περαστικούς και να τους ρωτάει με τη χαρακτηριστική φωνή της αν ήθελαν δωμάτιο, τραβώντας υπερβολικά τα φωνήεντα. Η αντιπάθεια μου μετουσιώθηκε σε οίκτο, "την καημένη" σκεφτόμουν, και σε έναν τόσο δα φόβο, γιατί έβλεπα μπροστά μου πως είναι δυνατό να περάσουν χρόνια και χρόνια και να μένεις στα ίδια και τα ίδια, σε μια ζωή που, σ'εμένα που την παρατηρούσα εξ αποστάσεως, φαινόταν μίζερη και μονότονη, ασχέτως αν δεν είχα ιδέα τι σκεφτόταν και τι ένιωθε το αντικείμενο της παρατήρησής μου.

Πέρασε καιρός και η κυρία των διπλανών ενοικιαζόμενων είχε καταχωρηθεί στη μνήμη μου σαν ένα από τα αξιοθέατα της περιοχής, μαζί με τη ντίσκο με τα roller blades και το θερινό σινεμά. Αν έπρεπε να μαντέψω τι απέγινε, θα στοιχημάτιζα πως εξακολουθούσε να παρενοχλεί τους περαστικούς με την εκνευριστική φωνή της.

Έμαθα γι' αυτή πριν λίγα χρόνια, όταν οι γονείς μου επέστρεψαν από ολιγοήμερες διακοπές στον παραθαλάσσιο οικισμό. Μόλις αναφέρθηκε το όνομά της, έσπευσα να μιμηθώ τη φωνή της. "Θέλετε δωμάτιο;" Μου είπαν πως εξακολουθεί να περνάει τα καλοκαίρια στην καρέκλα δίπλα στην πινακίδα που γράφει "rooms to let". Μόνο που έχει αλλάξει, λέει, έχει παχύνει λίγο και τα μαλλιά της, που είχαν αρχίσει να γκριζάρουν και πάντα έμοιαζαν αχτένιστα,τώρα έχουν όμορφες ξανθές ανταύγειες. Σταμάτησε τη δουλειά και βγήκε σε σύνταξη και γράφτηκε στο νυχτερινό σχολείο της περιοχής. Κι ενώ το σαγόνι μου κόντευε να φτάσει στο πάτωμα, γιατί εγώ έβαζα στοίχημα πως η καλοκαιρινή μου γειτόνισσα γερνούσε μόνη, βουτηγμένη στη μιζέρια, έμαθα πως παντρεύτηκε έναν από τους καθηγητές της.

Αν βρεθώ ξανά στον παραθαλάσσιο οικισμό, το πρώτο πράγμα που θα ψάξω δε θα είναι το λούνα παρκ, το καφέ-όνειρο ή το θερινό σινεμά.

Θα είναι η δεύτερη καρέκλα, δίπλα στην πινακίδα που γράφει "rooms to let".