Το savoir faire της πόρτας

Δυο πόρτες δεν έχει μόνο η ζωή, όπως λέει το λαϊκό άσμα. Δυο πόρτες διαθέτουν και οι τράπεζες. Ξέρεις για ποιές πόρτες λέω, αυτές που ανοίγεις τη μία και μπαίνεις (απ'τη ζωή βγαλμένο το άσμα...) και μετά μια φωνή κάπως απότομη - και διόλου αισθησιακΙΑ - σε προστάζει να ανοίξεις και τη δεύτερη πόρτα και να μπεις στην τράπεζα. Απλούστατον!

Δε χρειάζεται να είσαι ο Αϊνστάιν... είναι απλά μια πόρτα!

Στη θεωρία ακούγεται εύκολο, στην πράξη κάπου σκαλώνει το ζήτημα. Καταρχήν φαίνεται πως η πλειοψηφία των πελατών έχει πάρει πολύ στα σοβαρά το "ο χρόνος είναι χρήμα". "Παρακαλώ εισέρχεστε ένας ένας" αναγράφεται στην πόρτα, "Μάγκες, μπουκάρετε όλοι μαζί" διαβάζουν οι βιαστικοί, που γκαρίζουν κιόλας, μέσα στο αυτί σου βεβαίως, "ΠΙΟ ΓΡΗΓΟΡΑΑΑΑ". Και μπαίνεις, τέλος πάντων, στον χώρο ανάμεσα στις δύο πόρτες. Στον περιορισμένο χώρο ανάμεσα στις δύο πόρτες, για να ακριβολογούμε.  Και ο επόμενος, επειδή όπως είπαμε είναι βιαστικός - αλλά που να καταλάβεις εσύ ο αργόσχολος τι σημαίνει να πρέπει να περιμένεις μερικά  δευτερόλεπτα μέχρι να ανάψει ξανά το πράσινο φωτάκι στην πόρτα, τς τς τς -  μπαίνει και αυτός... Ανάλογα με τις διαστάσεις των δύο "εγκλωβισμένων" η κατάσταση μπορεί να χαρακτηριστεί από απλά άβολη έως ασφυκτική, και εδώ που τα λέμε στενές επαφές με αγνώστους δεν γουστάρουμε κύριέ μου / κυρία μου. Σε τέτοιες περιπτώσεις μία ανάλαφρη και χαριτωμένη αγκωνιά, τύπου "Ωωωωωω, με συγχωρείτε, ήταν τυχαίο" ή μια γερή πατημασιά (κατά λάθος, ένεκα η στριμοκωλίασις) κάνουν θαύματα για να ξεκολλήσει η βδέλλα.

Καμιά φορά, βέβαια, συμβαίνει να είσαι εσύ έξω από την πόρτα και να περιμένεις ( και να περιμένεις, και να περιμένεις...) να μπει κάποιος που, με τη σειρά του αναρωτιέται γιατί η ρημαδοπόρτα δεν ανοίγει! Αναρωτιέται, και συγχρόνως ισιώνει το καπελάκι του και στοιχηματίζω  ότι τα γυαλιά ηλίου που φοράει κρύβουν ένα βλέμμα που ξεχειλίζει από απορία. Για να βγάλει  γυαλιά ηλίου και καπέλα και λοιπά αξεσουάρ, όπως αναγράφεται στην πόρτα - ω ναι, κι αυτό αναγράφεται! - ούτε λόγος...

Φυσικά, η αναμονή μπορεί να οφείλεται στο γεγονός ότι το "ωθήσατε" μεταφράζεται σε "τραβήξτε". Λατρεύω, δε, όταν το άτομο που προσπαθεί να ωθήσει (τραβώντας την πόρτα προς το μέρος του βεβαίως βεβαίως) αγανακτισμένο αρχίζει τις δοξολογίες και τα απολυτίκια, ξεκινώντας από τη χαλασμένη πόρτα και καταλήγοντας (πάντα όμως) στην τρόικα και στο μνημόνιο. Μου θυμίζει όταν έλεγα στον Π. "Ρε συ Π., πάλι κόλλησε αυτός  ο υπολογιστής, γκρρρρρμφφ..."   και εκείνος μου απαντούσε "Ντόροθυ, γλυκιά μου Ντόροθυ.... ο υπολογιστής είναι μια χαρά. Εσύ πληκτρολογείς το πάσγουορντ ενώ είναι πατημένο το caps lock!" Ουπς! Ένιγουει, προτείνω το "ωθήσατε" να αντικατασταθεί με  κάτι πιο κατανοητό ( "Ζμπρώξε μανούλα μ' " λόγου χάρη).

Φυσικά η παντελής έλλειψη savoir faire δεν περιορίζεται μόνο στις διπλές πόρτες των τραπεζών. Ειδική μνεία οφείλουμε σε αυτούς που όταν έρχονται αντιμέτωποι  με περιστρεφόμενη πόρτα είτε στριμώχνονται όλοι μαζί και καταφέρνουν, ακόμα και στις τεραστίων διαστάσεων κάποιων καταστημάτων, να δημιουργήσουν κυκλοφοριακή συμφόρηση, είτε -μόλις εξέλθουν από την πόρτα- τη σπρώχνουν με όλη τους τη δύναμη. Τζάμπα κόπος... Αφού το είπαμε βρε κουτά: ο μόνος που μπορεί να βροντήξει περιστρεφόμενη πόρτα είναι ο Τσακ Νόρρις!