(Σ)τα παλιά μου τα παπούτσια!

Τα πρωτοείδα ένα καλοκαίρι, πριν από είκοσι χρόνια περίπου, επιστρέφοντας από καλοκαιρινές διακοπές. Τα φορούσε μια κοπέλα που καθόταν απέναντί μου στο κατάστρωμα και τα λάτρεψα και λίγες μέρες αργότερα απέκτησα τα δικά μου. Λευκά με πράσινο. 

Τα λατρεμένα μου Stan Smith.

Πολλά χρόνια πέρασαν και έφτασε η ώρα τα, πάλαι ποτέ λευκά και απαστράπτοντα, παπούτσια να αποσυρθούν. Εγώ όμως δεν ήθελα να τα πετάξω. Στις παραινέσεις της μητρός μου απαντούσα με την κλασική (και αγαπημένη από  χιλιάδες κακομαθημένα) τακτική "Μπαινάκης - Βγαινάκης".  Μα έχουν διαλυθεί! Μα θα γλιστρήσεις καμιά μέρα και θα χτυπήσεις! Μα έχεις τόσα ζευγάρια αφόρετα! Μα θα πάρουμε άλλα! Μα, μα, μα... προσπαθούσε με χίλια επιχειρήματα  να με συνετίσει η μαμά, ώστε να πετάξω επιτέλους τα πολυφορεμένα παπούτσια.  Δεν τα πετάω, με τίποτα, δήλωνα εγώ με ύφος θιγμένης αξιοπρέπειας, τύπου Μπλανς Ντυμπουά όταν την κατηγορεί ο Στάνλευ ότι άφησε να χαθεί το κτήμα Μπελ Ρεβ από τους τοκογλύφους. Τελικά τα ξεφορτώθηκαν οι γονείς μου, αφού πρώτα - για να κρατήσουν σε χαμηλά επίπεδα τη γκρίνια μου - μου έκαναν δώρο ένα ίδιο ζευγάρι, σε λευκό με σκούρο μπλε αυτή τη φορά. 

Περιττό να πω ότι τα έχω ακόμα.

Τα αγαπημένα μου παπούτσια είναι τα παλιά αθλητικά μου, που έχουν φτάσει -ακόμα μια φορά- σε ηλικία απόσυρσης ( και την έχουν ξεπεράσει βεβαίως βεβαίως ) και όχι οι μαύρες γόβες ή τα μπρονζέ σανδάλια ή τα ankle boots χρώματος oxblood  ή ένα ζευγάρι κόκκινα σατέν πέδιλα που μοιάζουν  να έχουν βγει από παραμύθι και όταν τα φοράω νιώθω σαν τη Σταχτοπούτα τη βραδιά του χορού ή κάποιο άλλο από τα (αρκετά για να υπερκαλύψουν τις ανάγκες υπόδησης μιας  σαρανταποδαρούσας) παπούτσια μου. Είναι τα αγαπημένα μου, σχεδόν διαλυμένα, Stan Smith, που ακόμα μια φορά αρνούμαι πεισματικά να ξεφορτωθώ.

Η φωτογραφία είναι από ανάρτηση του Δεκέμβρη 2009. Χειμωνιάτικη βόλτα στα πάτρια!

Τον περασμένο Μάιο πήγα σ' ένα τουρνουά τένις, να καμαρώσω τον αδελφό, και είχα αποφασίσει ότι εκείνη θα ήταν η τελευταία φορά που θα τα φορούσα ( ε, να τιμήσουμε και το άθλημα, διότι και ο Σταν ήτο τενίστας) και μέχρι σήμερα, κάθε φορά είναι η τελευταία. 

Ξέρω πως είναι απλά ένα ζευγάρι παπούτσια, ναι, αλλά όταν έρχεται η στιγμή να  τα αποχωριστώ  (ορίστε, χρησιμοποιώ το ρήμα "αποχωρίζομαι" για τα παπούτσια...) σκέφτομαι πως μαζί μου έχουν περπατήσει χιλιόμετρα, έχουν πατήσει άσφαλτο και βότσαλα και άμμο και στις κερκίδες του οακα όταν έπαιζε ο Roger Waters και σε καλοκαιρινά μουσικά φεστιβάλ. Έχουν πατήσει τα πεντάλ του πιάνου και έχουν αφήσει -απότομα- τον συμπλέκτη, στο πρώτο  μάθημα οδήγησης. Με έχουν συνοδεύσει πρωί πρωί στις πανελλήνιες και  σε προ & μεταπτυχιακές  διαλέξεις, από εισαγωγή στη λογοτεχνία μέχρι new media  και από θεωρία παιγνίων μέχρι βιοηθική. Δεδομένου ότι την εισαγωγή στη λογοτεχνία την έδωσα πέντε (!) φορές μέχρι να την περάσω, μπορούμε ασφαλώς να συμπεράνουμε ότι τα παπούτσια μου μάλλον είχαν εμπεδώσει το μάθημα καλύτερα από εμένα...

Ξέρω πως  υπάρχουν στις βιτρίνες πολλά άλλα παπούτσια,  με πιο ωραίο design, πιο άνετα, πιο, πιο, πιο...και δε νομίζω πως θα τα αντικαταστήσω με ένα ακόμα όμοιο ζευγάρι, όταν -επιτέλους- αποφασίσω να τα αποχωριστώ.

Είναι, όμως, τα αγαπημένα μου και τους αξίζει ένα ολόδικό τους post!