...κι ευτυχισμένος ο καινούργιος χρόνος...

Πάει και το ’11...

Καλή χρονιά, χρόνια πολλά, ευτυχές το σωτήριον έτος 2012, may the force be with you us ( που λέει και ο Μάστερ Γιόντα), και του χρόνου με υγεία!

Ακόμα μία φορά έκανα το καθήκον μου στην εορταστική διακόσμηση του σπιτιού, τουτέστιν τοποθέτησα με κάθε επισημότητα το αστέρι στην κορυφή του δέντρου και τα φωτάκια στην πρίζα (η μπάντα του δήμου έλειπε). Η μοναδική μου ένσταση αφορά το ύψος του δέντρου: υποτίθεται ότι είναι 1.80, αλλά με φλατ παπούτσια (εγώ, όχι το δέντρο, duh! ) είμαστε ίσα. Δύο τινά συμβαίνουν: ή το κουτί του δέντρου γράφει ανακρίβειες ή πήρα –αναδρομικά- καμιά δεκαριά πόντους. Θα το ψάξω...

Σε αντίθεση με την περσινή αλλαγή του χρόνου, φέτος η γράφουσα ήτο κιουρία -με το κιού κεφαλαίο- και δεν προέβη σε άσεμνες χειρονομίες προς το απερχόμενο έτος.

Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά, όπως κάθε χρόνο, η wannabe chanteuse γιαγιά Dorothy έδωσε ρέστα: «Παρ’ το στεφάνι μας, παρ’το γεράνι μας... κράτα το χέρι μου και πάμε αστέρι μου...»

-Τι λες ρε γιαγιά, μέρα που είναι?...

-Καλά, τότε κάτι από Ρίτα Σακελλαρίου? (!)

Της κάναμε, λοιπόν, καντάδα τα τέσσερα γαϊδουροέφηβα εγγόνια (μέσος όρος ηλικίας: 27,75), πρώτα με το «οι ογδοντάρες ίσον με δύο σαραντάρες» -διότι οφείλουμε να προσαρμόζουμε τους στίχοι ανάλογα με την περίσταση- αλλά και με τη «Σαμιώτισσα» (πατρίδαααα!!!), μόνο που αντί για «Σαμιώτισσα με τις ελιές και με τα μαύρα μάτια» είπαμε «...και με τα πράσινα μάτια» - διότι το σόι διαθέτει τζετ γκομενάκια όλων των ηλικιών.

Πάνω στον καλλιτεχνικό οίστρο, σπάσαμε μία χορδή από την κιθάρα του αδελφού μου και ένα ντέφι με τη φάτσα της Χελλόου Κίττυ.

Και επειδή γιορτές χωρίς απρόοπτα ΔΕΝ γίνονται, από το βράδυ της Πρωτοχρονιάς ξεκίνησε ένα ντόμινο γαστρεντερίτιδας, που έχει ταλαιπωρήσει την πλειοψηφία όσων παρευρέθηκαν στην Πρωτοχρονιάτικη μάζωξη. Παρένθεση: Θερμή παράκληση... Όταν κάποιος είναι άρρωστος –ή όταν είναι άρρωστο το παιδάκι του- ας προσέχει λίγο μέχρι να αναρρώσει... Ξέρω, δεν είναι το πιο ευχάριστο να περνάς τέτοιες μέρες κλινήρης (είναι γνωστά τα δικά μου κατορθώματα, μόνο που προτιμώ το Πάσχα...), ας σκεφτόμαστε όμως λίγο και τους άλλους, που δεν χρωστάνε τίποτα να τρώνε λαπά (ιιιιιου), οι δυστυχείς, στα καλά καθούμενα.

Το γεγονός ότι –μέχρι στιγμής- την έχω γλιτώσει, το αποδίδω εν μέρει στην τύχη που μου εξασφάλισε το τυχερό νόμισμα της βασιλόπιτας. Γιατί ναι, είναι γεγονός... Φέτος μου έτυχε –για τρίτη συνεχόμενη χρονιά!- το νόμισμα της βασιλόπιτας: χατ τρικ λέμε!

Για την καινούργια χρονιά, για αυτή που πολλοί –φαίνεται ,ακόμα και από τις ευχές τους- έχουν προεξοφλήσει ότι θα είναι (ακόμα πιο) δύσκολη και σκοτεινή και χίλια δυο στραβά και ανάποδα, θα ευχηθώ υγεία, τύχη (χρειάζεται και αυτή) και πολλές στιγμές χαρούμενες και ευτυχισμένες. Όσοι ψάχνουν κάτι να το βρουν και όσοι ζορίζονται από βαριά φορτία να αισθανθούν (λίγο πιο) ελεύθεροι.

Omnia causa fiunt, έγραφα στην πρώτη ανάρτηση του ’11. Όλα να συμβαίνουν για κάποιο λόγο. Και να τον γνωρίζουμε, αν αυτό είναι δυνατό. Φέτος λέω:

Post tenebras lux…