Παγκόσμια ημέρα ποίησης... (part 9)

Από όλες τις σιωπές αυτών των οκτώ και κάτι χρόνων που έχουν περπατήσει τα "Παπούτσια της Dorothy", αυτή ήταν η μεγαλύτερη. Ένας ολόκληρος χρόνος! Και από όλες τις ετικέτες που ταξινομούν τις αναρτήσεις, αυτή που δεν έχει καταγράψει καμία απουσία μέχρι στιγμής είναι η "Παγκόσμια ημέρα ποίησης". Part 1, part 2, και φτάσαμε αισίως στο part 9. Δεν μου πήγαινε να αφήσω την 21η του Μάρτη χωρίς στίχο, κι ας έχω αφήσει σε εκκρεμότητα ένα σωρό ιστορίες της κατηγορίας "Αυτό πρέπει να το γράψω στο blog μου!". Όπως παλιότερα, όταν μια επίσκεψη σε δημόσια υπηρεσία γινόταν αφορμή για post, ένα καλό βιβλίο, μια συναυλία ή μια θεατρική παράσταση έδινε αφορμή για κριτική, ακόμα και ένα τραγούδι, ένα βιντεάκι από το youtube διεκδικούσε και κέρδιζε τον χώρο του, έτσι σκέτο, χωρίς σχόλιο. Δεν ξέρω αν έχω αλλάξει τόσο πολύ εγώ ή αν τότε, σχεδόν μια δεκαετία πριν, ήταν απλά πιο πρόσφορο το έδαφος για να γράφεις πράγματα που ήταν καθημερινά, λιτά, ίσως και λίγο αστεία, λιγότερο σοβαρά και "προβληματισμένα" αν θέλεις, ανάλαφρα. Το "σήκωνε" καλύτερα το κλίμα. Μιλάω σαν γιαγιά που αναπολεί τα νιάτα της, το ξέρω, όμως πολλές φορές ξεκινάω να γράψω κάτι και με συλλαμβάνω επ' αυτοφώρω να αυτολογοκρίνομαι.  Ακόμα και σήμερα, επιθυμούσα διακαώς να δημοσιεύσω Λειβαδίτη, λόγω της ημέρας, και θυμήθηκα ένα ειρωνικό meme με τον ποιητή, και δίπλα γραμμένο κάτι του τύπου: "Δεν έγραφα εγώ ποιήματα για να κάνετε εσείς status update στο facebook!". Μήπως να έβαζα Ελύτη?

Μέσα στα πολλά που δεν έγραψα αυτούς τους δώδεκα μήνες ήταν το γεγονός ότι ολοκλήρωσα τις ακαδημαϊκές υποχρεώσεις μου και κατάφερα να προσθέσω -επιτέλους- τρία γράμματα στο ονοματεπώνυμό μου. Για να το γιορτάσω (not), αποφάσισα με βαριά καρδιά να κάνω μία επεμβασούλα που ανέβαλα εδώ και καιρό.  Τα δύο λουκουμάκια, ένα ειδικευμένο και ένα ειδικευόμενο (πρέπει να τους περνάνε από casting, δεν εξηγείται διαφορετικά...) που διασταύρωσαν τα νυστέρια τους πάνω από την κατατρομαγμένη αφεντιά μου, έκαναν τα μαγικά τους, ενώ όλοι στο νοσοκομείο με αποκαλούσαν "κοριτσάκι μου", αναπτερώνοντας το τσακισμένο ηθικό της μεγαλοκοπέλας Dorothy.  Και μετανιώνω τώρα που δεν μπήκα στον κόπο να γράψω, όχι τις αστείες λεπτομέρειες της mini περιπέτειάς μου ή κάτι δακρύβρεχτο για την ευγνωμοσύνη που αισθάνθηκα όταν συνειδητοποίησα ένα πρωί, δυο-τρεις βδομάδες μετά από την επέμβαση, ότι μπορούσα πλέον να αλλάξω πλευρό στον ύπνο μου χωρίς να χρειάζεται να ξυπνήσω και να καταστρώσω ολόκληρο στρατηγικό σχέδιο, αλλά για το πόσο, μα πόσο, πολύ θαυμάζω τους εργαζόμενους στα δημόσια νοσοκομεία. Να το έγραφα, κι ας μην το διάβαζε κανείς. Όπως δεν έγραψα και για τη χαρά μου όταν πληροφορήθηκα πως το τρέχον έτος θα έχει πολύ τούλι, και πολύ κουφέτο, με δύο γάμους που περιμένω πως και πως, και που βαραίνουν στην χαρούμενη πλευρά της ζυγαριάς τόνους περισσότερο απ' ό,τι οι σημαντικές ή περαστικές στενοχώριες. Ή για το γεγονός ότι εγώ, η ορκισμένη εχθρός (σιγά τα αίματα...) του facebook, δεν ξέρω πως, δεν ξέρω γιατί... βρέθηκα  ξαφνικά με προφάιλ, να μετράω likes. 

Κι αφού η λίστα με όλα αυτά που δεν βρήκαν τη θέση που τους άξιζε στο blog είναι ήδη αρκετά μεγάλη για τα γούστα μου, ας μη την κάνει η σημερινή ημέρα μεγαλύτερη. Τάσος Λειβαδίτης, από την "Καντάτα" (1960):

" Ένα περίεργο επεισόδιο διαβάζαμε τελευταία στις εφημερίδες,

ένας άντρας πήγε σ' ένα απ'αυτά τα "σπίτια",

πήρε μια γυναίκα,

μα μόλις μπαίνουν στο δωμάτιο,

αντί να γδυθεί και να επαναλάβει την αιώνια κίνηση,

γονάτισε μπροστά της, λέει, και της ζητούσε να τον αφήσει

να κλάψει στα πόδια της. Εκείνη βάζει τις φωνές,

"εδώ έρχονται για άλλα πράγματα",

οι άλλοι απ'έξω δώστου χτυπήματα στην πόρτα.

Με τα πολλά άνοιξαν και τον διώξανε με τις κλωτσιές

-ακούς εκεί διαστροφή να θέλει να κλάψει μπρος σε μια γυναίκα.

Εκείνος έστριψε στη γωνία και χάθηκε καταντροπιασμένος.

Κανείς δεν τον ξανάδε πια.

Και μόνο εκείνη η γυναίκα,

θα 'ρθει η αναπότρεπτη ώρα μια νύχτα, που θα νοιώσει τον τρόμο ξαφνικά,

πως στέρησε τον εαυτό της απ' την πιο βαθιά,

την πιο μεγάλη ερωτική πράξη

μην αφήνοντας έναν άντρα να κλάψει στα πόδια της."