Γράμμα στον Άγιο Βασίλη (Ωχ μανούλα μου! edition)

Αγαπημένε Άγιε Βασίλη,

Εγώ είμαι, η φιλενάδα σου η Dorothy. Πριν πεις "Πάλι εσύ;", ίσως θα έπρεπε να σου θυμίσω ότι η τελευταία χρονιά που σου έστειλα γράμμα ήταν το 2012, και από τότε δεν σε έχω ξαναενοχλήσει. Φέτος, όμως, αγαπημένο αγόρι με τα κόκκινα, αποφάσισα να σου γράψω, μιας και εκτός από τα πολύ απλά που είναι για σένα παιχνιδάκι (έχουμε και λέμε: α)τζακ ποτ στο τζόκερ β) σωσία του Μάικλ Φασμπέντερ - ή και τον ίδιο αν είναι διαθέσιμος, δεν πρόκειται να φέρω αντιρρήσεις και γ) άρση των capital contols, όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά) έχω να σου ζητήσω και κάτι ακόμα. Πρώτα, όμως, να σου εκθέσω τα γεγονότα.

Εγώ, που λες Άγιε Βασίλη μου, από τα πρώτα μου επαγγελματικά βήματα, ξεχώρισα μία πολύ ενοχλητική και εκνευριστική κατηγορία συναδέλφων, την οποία ονόμασα με πολλή αγάπη και στοργή "οι μανούλες". Disclaimer: Δεν αναφέρομαι σε όλες τις εργαζόμενες μητέρες, που γίνονται κάθε μέρα εκατό και βάλε κομμάτια για να προλάβουν σπίτι/δουλειά/παιδιά/σκυλιά/γατιά και ό,τι άλλο μπορείς να φανταστείς. Αναφέρομαι σε αυτές που έχουν την εντύπωση ότι από τη στιγμή που απέκτησαν παιδιά δεν έχουν καμία απολύτως υποχρέωση απέναντι σε εργοδότες/συναδέλφους/στην κοινωνία εν γένει, και με ένα μελιστάλαχτο "εγώ είμαι μανουουουούλα"  δηλώνουν ότι έκλεισαν σαν προσωπικότητες, λες και το να είσαι μάνα σημαίνει ότι δεν χρειάζεται να καλλιεργήσεις το πνεύμα σου, ούτε να διατηρείς  ανοιχτούς τους ορίζοντές σου.  Παλαιότερα, είχα συναντήσει μια - δυο σκόρπιες, αλλά τον τελευταίο καιρό Άγιε Βασίλη μου, είμαι περικυκλωμένη.

Για τις "μανούλες" που τρώω στη μάπα συναναστρέφομαι καθημερινά, κάθε γυναίκα που έχει περάσει τα τριάντα και δεν έχει παιδί, χαμένο κορμί τη φωνάζουν κι αλήτη, που λέει και το άσμα. Μίασμα της κοινωνίας. Αν δε- o tempora o mores -  είναι και ανύπαντρη, τότε σίγουρα έχει κάποιο κρυφό κουσούρι. Ξέρουν αυτές. Όταν δεν κουτσομπολεύουν, μου λένε τα νέα τους, τουτέστιν:  Τί έφαγε το παιδί χθες; Τί έκανε στο σχολείο το παιδί χθες; Τί ώρα κοιμήθηκε το παιδί χθες; Από μυξούλες/κακάκια/εμετούλη πως πήγαμε χθες;  Και το σημαντικότερο: Δεν μιλάμε για βρέφη! Μιλάμε για νήπια και για ολόκληρα γαϊδούρια που σε λίγο θα πάνε φαντάροι! Όταν τελειώνει το briefing, αφοσιώνονται στα κομπιούτερ τους και ψάχνουν ό,τι μπορείς να φανταστείς, με μία προϋπόθεση: να μην έχει σχέση με τη δουλειά που πρέπει να κάνουν. Έτσι λοιπόν μπαίνουν σε φόρουμ όπου συζητούν με άλλες "μανούλες" (σ.σ: Είχα δει σε ένα σάιτ ένα screen shot όπου μια "μανούλα" ρώταγε αν ο ιός έμπολα προσβάλλει και ανθρώπους ή μόνο υπολογιστές. Νόμιζα πως ήταν φωτομοντάζ. Τώρα πιστεύω!) ανακαλύπτουν  μοδάτες συνταγές για "καναπεδάκια για το πάρτι της συμμαθητριούλας της κορούλας" και "διακοσμητικούλια για τη ντουλαπίτσα" του γιού και "παπουτσάκια με λίγο τακουνάκι, μόνο δέκα ποντάκια, σε κανένα ωραίο χρωματάκι, για να το συνδυάσω με ένα φορεματάκι στη βάφτιση". Αν κάνεις το λάθος να ρωτήσεις "Ποιά βάφτιση" θα πάρεις, Santa baby, μια απάντηση τύπου "Βαφτίζει την κορούλα της η αδελφούλα της ξαδελφούλας του αντρούλη μου, που ήταν πέρσι εγκυουουούλα". Γιατί, αγαπημένε, να σε ενημερώσω πως η μία εκ των "μανούλων" συναδέλφων είναι προγραμματισμένη να μιλάει μόνο με υποκοριστικά, και όποτε την ακούω  νιώθω μία ανατριχίλα, σαν να περπατάνε πάνω μου πενήντα σαλαμάνδρες. Αυτό, όμως, που με κάνει να σκίζω τις δαντέλες μου είναι που, ενώ όταν ψάχνουν για κάθε είδους ηλιθιότητα νομίζεις ότι έχεις απέναντί σου τον Μπιλ Γκέιτς και τον Μαρκ Ζάκερμπεργκ αυτοπροσώπως, όταν πρόκειται για θέματα της δουλειάς κάτι παθαίνουν και κοιτάζουν την οθόνη λες και διεξάγεται μπροστά τους το πείραμα του cern. Αν τους πεις να ανοίξουν και κανένα αρχείο στο excel, πρέπει να έχεις μαζί απαραιτήτως πιεσόμετρο και υπογλώσσια. Για αυτή την excelοφοβία μίλησα στην αγαπημένη ξαδέλφη Ε., της οποίας το μάτι άρχισε να γυαλίζει επικίνδυνα όταν αναφέρθηκε σε δική της συνάδελφο που υποστήριζε πως δεν γνώριζε ούτε καν ποιό είναι το εικονίδιο από το οποίο ανοίγεις το excel. "Να ανοίξει παράθυρο ιδιωτικής περιήγησης για να μπει στο φέισμπουκ ήξερε όμως", συμπλήρωσε με νόημα η ξαδέλφη.  Σου ορκίζομαι, Άγιε Βασίλη, κανείς δεν ζητάει από τις συναδέλφους να λύσουν διαφορικές εξισώσεις: καμιά λίστα, κανένα πινακάκι, άντε στο τσακίρ κέφι να πρέπει να βρουν κανένα άθροισμα. "Μπορείς να το κάνεις εσύ; Εγώ δεν είμαι και πολύ καλά σήμερα... είμαι και μανούουουλα...έγνοιες, βάσανα, σνιφ, κλαψ, κλαψ...".

Φυσικά, είναι πάντα κουρασμένες, Άγιε Βασίλη. Πτώματα σου λέει. "Δηλαδή ρε συ μανούλα", ρωτάω την αγαπημένη μου, το μεγαλύτερο βλήμα από όλες, "αν αντί για υπάλληλος χωρίς πολλές πολλές ευθύνες, με τη γραφειάρα σου, το οχτάωρό σου, τις άδειές σου -κανονικές και από τη σημαία- και όλα τα κομφόρ (και πραγματικά θυμώνω όταν σκέφτομαι ότι υπάρχουν τόσοι άνθρωποι -με παιδιά ή χωρίς παιδιά- που διαθέτουν και  προσόντα και όρεξη για δουλειά, και δεν βρίσκουν κάτι, ενώ τέτοιοι στόκοι καταφέρνουν να επιβιώνουν στην εργασιακή αρένα) αλλά ήσουν κάτι πιο απαιτητικό, ας πούμε γιατρός στο Ε.Σ.Υ, με τις εφημερίες σου, με τα ξενύχτια σου, με τα σέα σου και τα μέα σου τι θα έλεγες τότε;". Το βλέμμα της "μανούλας" παγώνει. Κακό παράδειγμα, το ομολογώ,άλλωστε το μόνο που θα μπορούσε να προσφέρει στην επιστήμη είναι ο εγκέφαλός της, για μελέτη: περιέχει αέρα κοπανιστό ή σανό; "Αν ήσουν ανώτερο στέλεχος και χτύπαγες δεκαεξάωρα; Αν σκούπιζες τους δρόμους; Αν ήσουν υπάλληλος σε σούπερ μάρκετ;". Τώρα το βλέμμα φανερώνει τρόμο, σαν να είπα πχ "Αν περπατούσες στο Δρόμο με τις Λεύκες περασμένα μεσάνυχτα και εμφανιζόταν μπροστά σου ο Φρέντι Κρούγκερ;".

Άλλο χαρακτηριστικό, dear Santa, είναι η αγάπη και ενσυναίσθηση προς τον συνάνθρωπο: "Αααααχ! Γιατί δεν κάνει πιο πολύ κρύο; Γιατί δεν χιονίζει; Να ανάψουμε το καλοριφέρ στο φουλ και να παίζουμε επιτραπέζια μπροστά στο τζάκιιιιι! Ωραία δεν θα είναααααιιιι;". "Ξέρεις, πολύς κόσμος είναι στο δρόμο. Κι άλλοι δεν έχουν μήτε euroσέντσι για πετρέλαιο, οπότε όχι, καλύτερα να μην έχουμε χιόνια.". Προβληματισμένο βλέμμα. Απάντηση: "Έχεις δίκιο... πρέπει να σκεφτόμαστε και τους άλλους". Success! "Αλλά εγώ θέλω χιόοοοονιιιιιααα!".
Άγιε Βασίλη, με λαμβάνεις; Με νιώθεις;

Γι' αυτό λοιπόν στρουμπουλό ασπρομάλλικο/ασπρογένικο γκομενάκι, θέλω για το 2016 -εκτός από  αυτά που αναφέρω στην πρώτη παράγραφο του γράμματός μου- να μου φέρεις μια καινούργια δουλειά. Κομμένη και ραμμένη στα μέτρα μου, ξέρεις εσύ... Και χωρίς "μανούλες". Μανούλες, εκτός εισαγωγικών, όσες θέλεις, με τις εντός εισαγωγικών έχω το θέμα. Επίσης, το dress code να είναι business formal, διότι αφενός μεν έχω βαρεθεί το business casual, αφετέρου δε αν ξαναδώ συνάδελφο με φόρμα(!) θα τον αναφέρω στην αστυνομία μόδας και αμαρτία ουκ έχω.

 Με τις θερμότερες ευχές μου για  ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ, και ένα 2016 γεμάτο υγεία και χαμόγελα, και σαφώς καλύτερο   από το '15, σε φιλώ και ανανεώνω το ραντεβού μας για του χρόνου!

Με αγάπη,
Dorothy