Δια ασήμαντον αφορμήν...

                            

Προχθές το βράδυ, περιμένοντας να ξεκινήσει μια συναυλία, με πλησιάζει ένας άγνωστος και με πλατύ, εγκάρδιο χαμόγελο  με  ρωτάει "Η ... δεν είσαι;". Είμαι η ... , γεγονός, αλλά εξακολουθώ να μην καταλαβαίνω από που κι ως που τέτοιος ενθουσιασμός, τέτοια οικειότητα, από που ξέρει το όνομά μου ενώ εγώ δεν θυμάμαι να έχουμε συναντηθεί κάπου και δεν ξεχνάω εύκολα πρόσωπα - και, μεταξύ μας, ειδικά  πρόσωπα σαν του μυστηριώδους κυρίου δεν τα ξεχνάω ποτέ. "Είμαι ο ..." με πληροφορεί, και μου παίρνει κάμποσα δευτερόλεπτα μέχρι να  συνειδητοποιήσω ότι πρόκειται για έναν συμμαθητή μου και όχι κανέναν τυχαίο: ήμασταν στο ίδιο τμήμα από την πρώτη δημοτικού μέχρι και την τρίτη λυκείου και συνήθως καθόταν στο πίσω θρανίο, απίστευτα αλλαγμένος όμως καθώς η σημερινή του εικόνα δε θυμίζει σε τίποτα το αδυνατούλι σαμιαμίδι, πανταχού παρόν σε όλες τις φωτογραφίες από τα παιδικά πάρτι και την πενταήμερη. "Πηγαίναμε μαζί σχολείο" σπεύδει να συμπληρώσει, αν και δεν χρειάζεται, αλλά εκτιμώ πραγματικά το γεγονός ότι διαλύει το σύννεφο της αμήχανης σιωπής πριν ακόμα προλάβει να σχηματιστεί και με δικαιολογεί  κιόλας που δεν τον γνώρισα, με ένα ακόμα ζεστό χαμόγελο, αφού απλά "Μεγαλώσαμε λίγο!". 

Μου κάνει  εντύπωση ότι πάντα με αναγνωρίζουν άνθρωποι που έχουν να με δουν πολλά χρόνια. Πριν δυο - τρία χρόνια με χαιρέτισε στον δρόμο μια ηλικιωμένη κυρία... η δασκάλα μου στην τρίτη δημοτικού. Και μου κάνει ακόμα μεγαλύτερη εντύπωση ότι, εκτός από τη φάτσα μου, τίποτα άλλο δεν έχει μείνει  ίδιο. Να εξηγηθώ, δεν περνάω πρόωρη κρίση μέσης ηλικίας, απλά κάθε φορά που  συγκρίνω παρόν και παρελθόν καταλήγω  στο συμπέρασμα ότι μέχρι κάποια ηλικία ο χρόνος μοιάζει να περνάει με διαφορετική ταχύτητα, σαφώς  χαμηλότερη. Πριν είκοσι χρόνια, για παράδειγμα, πήγαινα σχολείο. Και αγγλικά. Και γερμανικά. Και πιάνο. Και θεωρητικά και αρμονία.  Και ήμουν και στη θεατρική ομάδα του σχολείου. Και για κάποιους μήνες το χρόνο έκανα έξτρα πρόβες, γιατί το φροντιστήριο ξένων γλωσσών διοργάνωνε κάθε χρόνο μία τέλεια γιορτή κοντά στα Χριστούγεννα και όπως δεν λείπει ο Μάρτης από τη Σαρακοστή, έτσι δεν υπήρχε περίπτωση να γίνεται τζέρτζελο καλλιτεχνικό και να λείπω εγώ. Έτρεχα, λοιπόν, όλη μέρα, λες και είχα καταπιεί το αρκουδάκι ντούρασελ και, επιπροσθέτως, στον ελεύθερο χρόνο μου (!) διάβαζα βιβλία, περιοδικά -"the face" και βρετανική "vogue"-  άκουγα μουσική και σχεδίαζα μανιωδώς τις κολεξιόν μου: και pret a porter, και haute couture, και ό,τι μπορείς να φανταστείς, ολόκληρα lookbooks, γιατί ήμουν βέβαιη ότι στο μέλλον ήταν γραφτό να γίνω διάσημη (εννοείται!) σχεδιάστρια μόδας #μεγάλοψώνιολέμε. Η αποθέωση  της φιλοδοξίας μου ήταν ότι δίπλα στα σκίτσα μου έβαζα και τιμές! Πανάκριβες, απλησίαστες, τσουχτερές τιμές! Και χωρούσαν όλα μέσα σε 24 ώρες. Τώρα, μου φαίνεται ότι η τελευταία δεκαετία έχει περάσει σε fast forward και το πρωί που ξυπνάω και σηκώνομαι από το κρεβάτι μου θεωρώ ότι αυτό από μόνο του είναι ένα αξιοσημείωτο γεγονός, που αξίζει πατ - πατ στην πλάτη, αναμνηστική πλακέτα, το χρυσό κλειδί της πόλης  και την μπάντα του δήμου να παιανίζει για το κατόρθωμά μου. Κι ενώ αναλώνομαι σε εσωτερικούς μονολόγους για την ταχύτητα του χρόνου, μάλλον ο παλιός μου συμμαθητής, πρακτικό πνεύμα, έχει αντιληφθεί καλύτερα από εμένα τί συμβαίνει: ούτε ο γιαλός είναι στραβός, ούτε στραβά τον αρμενίζουμε. Απλά, απλούστατα, μεγαλώσαμε λίγο.

Μετά από έναν ζόρικο -για πολλούς και διάφορους λόγους- χειμώνα, κάπου εκεί στον Ιούνιο ο χρόνος έμοιαζε να έχει πατήσει για λίγο το pause, όσο χρειαζόταν για ένα υποτυπωδώς ξεκούραστο και ξέγνοιαστο καλοκαίρι, αλλά φευ! Χρειάστηκε ένα έκτακτο μεταμεσονύκτιο δελτίο ειδήσεων, θυμάμαι έβλεπα στο σταρ ΄ενα χιτσκοκικό ριμέικ με την Γκουίνεθ Πάλτροου και τον Μάικλ Ντάγκλας , και ο χρόνος ξανάρχισε να τρέχει. Χρειάστηκαν όχι μέρες, ώρες, για να χωρέσουν όλοι οι μπλε πράσινοι κόκκινοι εμπριμέ και κάθε ενδιάμεση απόχρωση,   που μέχρι τότε τσακώνονταν σαν τα κοκόρια, σε δύο μόνο στρατόπεδα, να χωριστούν σε ΝΑΙ-δες και σε ΟΧΙ-δες.

Όταν ο Luke Skywalker προσγειώνεται στον πλανήτη Dagobah προκειμένου να συναντήσει τον πάνσοφο  Master Jedi Yoda,   το μόνο που βρίσκει είναι ένα αλλοπρόσαλο πράσινο πλάσμα, που κάνει ό,τι μπορεί για να του σπάσει τα νεύρα. Μέχρι που του κάνει και το τραπέζι, ανακοινώνοντας με ενθουσιασμό "Good food! Good food!" και ταΐζει τον έρμο τον Luke κάτι που δεν φαίνεται καθόλου good. Εδώ που τα λέμε, είναι να αμφιβάλλεις ακόμα και για το αν είναι όντως food. Τι σχέση έχουν τα Star wars με το δημοψήφισμα θα μου πεις. Λοιπόν, το πράσινο πλάσμα ήταν τελικά ο  Master Yoda αυτοπροσώπως και ήθελε να παρατηρήσει τις αντιδράσεις του Luke, τον θυμό του, την ανυπομονησία του, τη σκοτεινή πλευρά που ξεπρόβαλε κάτω από τις συνθήκες πίεσης. Γιατί, αν θέλεις να είσαι σωστός Jedi, οφείλεις να συγκρατείς τον θυμό σου και να τιθασεύεις ό,τι σου κληροδότησε ο μπαμπάς Darth Vader, ακόμα και όταν ένα πράσινο τερατάκι σου κάνει καψόνια. Ο καλός ο καπετάνιος στη φουρτούνα φαίνεται - έτσι δε λένε;- και ο ψύχραιμος άνθρωπος όταν τα πάντα γύρω του θυμίζουν πίνακα του Dali. Ή ταινία του David Lynch. Διαλέγεις και παίρνεις.

 Και τι δεν άκουσαν τα δόλια τα αυτιά μου, και από τις δύο πλευρές,  εκείνες τις μέρες.  Δεν ξέρω αν είμαι εγώ η παράξενη, αλλά μου φαίνεται εξίσου άθλιο το επιχείρημα  ότι οι πτωχοί στήριξαν το όχι από τη ζήλια τους που δεν έχουν ακριβό σμαρτφόουν και τα τοιαύτα (και δεν το είπε η Μαντάμ Σουσού στον Παναγιωτάκη, αλλά πραγματικός άνθρωπος, στην πραγματική ζωή) με τον χλευασμό απέναντι σε τρομαγμένους υπερήλικες που ανησυχούσαν αν θα πάρουν τη σύνταξή τους και που, τι να κάνουμε, δεν είχε τύχει να χρησιμοποιήσουν χρεωστική κάρτα μέχρι τώρα (το γεγονός ότι δεν έχουν όλοι παιδιά και εγγόνια που ενδιαφέρονται να εξηγήσουν/καθησυχάσουν/εκπαιδεύσουν το προσπερνάμε).  Άκουσα μια γειτόνισσά μου να λέει ότι μάλλον θα ψηφίσει ... γιατί το είπε ο τάδε επώνυμος. Γιατί, εννοείται, αν δεν σου πει ο celebrity, που δεν γνωρίζει καν την ύπαρξή σου,  τι να ψηφίσεις, πως να αποφασίσεις με ένα μυαλό χειμώνα - καλοκαίρι; Άκουσα μια μεσήλικη κυρία να δηλώνει, χωρίς δισταγμό, πως δεν την ενδιαφέρει αν θα αυξηθούν τα ποσοστά της ανεργίας στους νέους, αρκεί να έχουμε για νόμισμα το ευρώ. Κι ακόμα, άκουσα εκατομμύρια φορές (και το ακούω ακόμα) ότι κάποιοι ανησυχούν μήπως μας διώξουν από την Ευρώπη (sic). Άλλοι πάλι δεν ανησυχούν και λένε ότι δεν θα φύγουμε από την Ευρώπη (ξανά μανά sic). Κι εγώ μετά φαντάζομαι Προέδρους και Πρωθυπουργούς σε μια Σύνοδο Κορυφής, σκυμμένους πάνω από έναν χάρτη της Ευρώπης από κόντρα πλακέ, να κρατάνε πριονάκια ξυλοκοπτικής και, γρούτσου-γρούτσου, να  κόβουν τη χώρα μας από τον χάρτη, να την τοποθετούν σε ένα πορτ - μπεμπέ μαζί με μια αλλαξιά ρούχα και ένα σημείωμα "τη λένε Ελλάδα, τρώει όλο το φαϊ της, ψάχνει σπίτι" και να την αφήνουν στα σκαλοπάτια κάποιας άλλης ηπείρου, της Αμερικής ή της Ωκεανίας ξέρωγω, για υιοθεσία. (Ναι, το ξέρω ότι εννοούν την Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ευρωζώνη, αλλά να μιλάμε και να βγαίνει νόημα ρε φίλε...).

Τώρα, ακόμα μια φορά βρισκόμαστε στα ίδια, σε προεκλογική τροχιά. Μπαίνω στον πειρασμό να αρχίσω να σχολιάζω το νεοαποκτηθέν απολιτίκ στιλάκι κάποιων, που κάποτε έτρεχαν κραδαίνοντας κομματικά σημαιάκια, λες και ήταν τα εργαλεία που θα τους έσκαβαν τον δρόμο  για τη γη της επαγγελίας ή τις φωνές που ουρλιάζουν για να κρύψουν ότι -επί της ουσίας- δεν έχουν να πουν τίποτα απολύτως, και άλλα πολλά, αλλά απλά δεν αξίζει τον κόπο. Αυτό το κίτρινο παραθυράκι της φωτογραφίας έχει ανοίξει και άλλες φορές στο παρελθόν εδώ μέσα και έχει όμορφη θέα, που ήθελα να την ξαναδώ. Δεν ξέρω αν οφείλεται στη συνάντηση με τον παλιό συμμαθητή μου που με γύρισε πολλά χρόνια πίσω  ή  σε όμορφα μηνύματα που διάβασα έστω και με καθυστέρηση μηνών (παρεμπιπτόντως, Νίκο σ' ευχαριστώ!) αφού το διαδικτυακό σπιτάκι μου ήταν ερμητικά κλειστό ή στο γεγονός ότι πρέπει επιτέλους να πάρω κάποιες σημαντικές αποφάσεις και θέλω έμπνευση ή αν απλά έτυχε. Όπως και να' χει, το παράθυρο άνοιξε.