Έτσι πες μου!

Αν και δεν έχω παρακολουθήσει ούτε ένα επεισόδιο από τις πολλές τηλεοπτικές σειρές τουρκικής παραγωγής,  που τώρα πια αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του προγράμματος  πολλών καναλιών, τόσο τα διαφημιστικά τρέιλερ τους όσο και κάποιες σκηνές που παίζουν στο background με χαμηλωμένο τον ήχο, όσο περιμένω να ξεκινήσουν άλλα προγράμματα, με έχουν κάνει να αναρωτηθώ τί είναι αυτό που συγκινεί τόσους τηλεθεατές - γιατί, μεταξύ μας, αν δεν είχαν το κοινό τους δεν θα προβάλλονταν - και, μάλιστα, πίστευα (βλακωδώς, όπως απεδείχθη) πως είχα ανακαλύψει το μυστικό της επιτυχίας τους.

Ήταν κάπου κοντά στην Πρωτοχρονιά, όταν η ξαδέλφη Ε. μου δάνεισε δυο βιβλία πολύ γνωστής συγγραφέως, από αυτά που συνήθως αποκαλούν "γυναικεία λογοτεχνία" (διότι είναι γνωστό τοις πάσι ότι τα αγοράκια διαβάζουν μόνο από Κούντερα και πάνω), για να ξεφεύγω, λέει, λίγο από τα "βάσανα" (όπου "βάσανα" βάλε ένα σωρό  επιστημονικών συγγραμμάτων, έκαστο σε μέγεθος τσιμεντόλιθου). Πριν κοιμηθώ διάβαζα κάμποσες σελίδες από τα σύγχρονα άρλεκιν (τα οποία, βεβαίως, στα βιβλιοπωλεία ξεπουλάνε σαν τις φρεσκοψημένες τυρόπιτες του μακαρίτη του παππού μου). Όταν ολοκλήρωσα την ανάγνωσή τους, συνειδητοποίησα ότι υπάρχει ένα μοτίβο που ακολουθούν τα συγκεκριμένα βιβλία: οι ηρωίδες, όλες εκθαμβωτικά όμορφες ακόμα και όταν όλη τους η περιουσία είναι το φθηνό τσίτι που φοράνε (και με πολύ πολύ μακριά, ατελείωτα λέμε, πόδια επίσης), ξεκινούν από χαμηλά για να τα καταφέρουν τελικά, περνώντας Συμπληγάδες και γιατρεύοντας πληγές από χτυπήματα σε σκοπέλους και ύφαλους, να φτάσουν στο λιμάνι τους, το οποίο ξεχειλίζει από χρήμα, δόξα, αναγνώριση... Η ηρωίδα ζει τη ζωή που η αναγνώστρια δεν έζησε, αλλά μπορεί κάποια στιγμή να ζήσει, αλλά και να μην τη ζήσει... δε βαριέσαι! Την έζησε νοερά, διαβάζοντας για την πρωταγωνίστρια του βιβλίου! 

Χρειάζεται, βεβαίως, να κάνεις τα στραβά μάτια σε πολλά από αυτά που περιγράφονται, σε όλα αυτά που είναι υπερβολικά και διόλου πιστευτά, αλλά αυτό είναι μια σύμβαση ανάμεσα σ'εσένα και στον συγγραφέα για την οποία όταν ανοίγεις ένα τέτοιο βιβλίο πρέπει να είσαι προετοιμασμένος. Κι αν το καλοσκεφτείς, ακόμα και το λατρεμένο από εκατομμύρια τηλεθεάτριες "sex and the city", δεν ήταν ελαφρώς (όσο πατάει ο ελέφαντας...) υπερβολικό και αποσυνδεδεμένο από την πεζή πραγματικότητα; Μία δημοσιογράφος γράφει μία (μία!) στήλη και όχι μόνο καλύπτει τις βασικές ανάγκες της, αλλά  αγοράζει και όλα τα Μανόλο Μπλάνικ παπούτσια του κόσμου, ενω συγχρόνως έχει άπλετο ελεύθερο χρόνο για να συναντιέται με τις φιλενάδες της σε όλα τα ιν σημεία της Νέας Υόρκης. Επιπροσθέτως -ω τι έκπληξη!-  την προσλαμβάνει ακόμα και η vogue  και τελικά οι τέσσερις πρωταγωνίστριες ζουν το happily ever after τους, κάθε μια όπως το ονειρευόταν στις προηγούμενες σεζόν. Ναι, ωραίο, δεν έχω αντίρρηση, αλλά από τη στιγμή που το παρακολουθείς αποδέχεσαι ότι αυτό που βλέπεις είναι μια ιστορία, και τη βλέπεις γιατί είναι ευχάριστη, σε ξεκουράζει και τέλος πάντων ξεφεύγεις από τα δικά σου θέματα, που για την πλειοψηφία των τηλεθεατριών δε νομίζω ότι ήταν ( όχι "ήταν", "είναι",  πάλι το πέτυχα σε επανάληψη στην τιβι) αν το να φοράς το διαμαντένιο δαχτυλίδι του Έινταν πέφτει βαρύ στην ασυμβίβαστη φύση σου ή αν πρέπει να ακολουθήσεις τον γοητευτικό μεσήλικα μπόυφρεντ στο Παρίσι.

Με αφορμή τα ανάλαφρα βιβλία, και με ολίγη από Κάρι, σκέφτηκα πως και οι τηλεοπτικές σειρές της γειτονικής χώρας ίσως τελικά να αποτελούν απλά μια ευκαιρία, για αυτούς που τις παρακολουθούν, να ξεφύγουν για λίγο από τα προβλήματα, από τις έγνοιες τους. Άλλωστε, απ' ό,τι έχει πάρει το μάτι μου, πρόκειται για πολύ ακριβές παραγωγές, που, αν μη τι άλλο, βγάζουν μία αίσθηση πολυτέλειας, χλιδής, εκ διαμέτρου αντίθετη από την καθημερινότητα στην Ελλάδα εν έτει 2013.

Μεταξύ των τηλεθεατών που κάθε απόγευμα δίνουν ραντεβού με τους ήρωες των σήριαλ είναι και η γιαγιά Ντόροθυ. Όχι  που θα έλειπε! Όχι μόνο τα παρακολουθεί, αλλά την επισκέπτεται και μία εκ των κολλητών φιλενάδων της και τα βλέπουν παρέα, σχολιάζοντας συγχρόνως τις τελευταίες εξελίξεις. Αν τις ακούσεις να μιλάνε για τους πρωταγωνιστές, νομίζεις πως σχολιάζουν  φίλες ή γειτόνισσές τους, τέτοια οικειότητα πια! Είναι δε τόσο απορροφημένες στα "έργα τους", όπως τα αποκαλούν, που αν τηλεφωνήσουμε την ώρα της προβολής, ακόμα και αν πρόκειται για κάτι πολύ σημαντικό, η γιαγιά  λέει "Είμαι απασχολημένη τώρα, σε κλείνω. Πάρε αργότερα." και μας το κλείνει στα μούτρα.

Γιαγιά Dorothy και φιλενάδες, μόλις έμαθαν ότι αρχίζει καινούργιο τούρκικο σήριαλ στην τιβί!

 Πριν λίγες μέρες χρειάστηκε να την επισκεφτώ και την πέτυχα με την κολλητή την ώρα του "έργου". 

 "Εσύ Ντοροθάκι δεν βλέπεις το έργο;" με ρωτάει η φιλενάς, με ύφος Νίκου  Κούρκουλου, όταν έκανε τον εισαγγελέα στο "Κατηγορώ τους ανθρώπους"

"Εεεε, όχι, δεν έτυχε..." απαντάω εγώ, μην προσβάλλω το γούστο της, μεγάλη γυναίκα είναι, δεν κάνει!

"Να το δεις, είναι φοβερό, καταπληκτικό, μπλαμπλαμπλα. Αυτά είναι έργα σοβαρά, όχι τα ελληνικά που δείχνουν" επιμένει.

"Μμμμμμ...." (συνοδευόμενο από το trademark ξινό χαμόγελό που μου βγαίνει αυθόρμητα όταν δεν μου αρέσει κάτι, σαν τους κριτές στο Μάστερ Σεφ φαντάσου, όταν δοκιμάζουν τα πιάτα των διαγωνιζόμενων.)

"Αυτά είναι σοβαρά" συνεχίζει η γραία ντούρασελ  "αυτά να βλέπεις."

"Α ναι, γιατί;" (δεν το κρατάω κλειστό το ρημάδι...) και περιμένω μια απάντηση τύπου "έχουν ωραία κοστούμια, σκηνικά, ίντριγκα, πάθη κλπ".
 Το πρόσωπο της φιλενάδος παίρνει μια έκφραση αηδίας και απαντά φτύνοντας μια - μια τις λέξεις:

"Γιατί τα ελληνικά είναι όλο κρεβάτια και ξεβρακώματα!"

Ε, πες το ρε κοπελιά! Τώρα ξέρω...