Πρώτες βοήθειες on the rocks

Περπατάμε με την Ε. κάπου στα Εξάρχεια. Το άγριο(?) νιάτο(???) Dorothy πηγαίνει για piercing. Η Ε. καταβάλει φιλότιμες προσπάθειες να με πείσει ότι η εξίσωση Lagrange δεν είναι προϊόν σκοτεινών δυνάμεων, ούτε δημιουργήθηκε με μοναδικό σκοπό να με βασανίσει αλύπητα μέχρι να παρακαλάω για έλεος. Καθόμαστε πρώτα για καφέ. "Έχουμε χ και ψ... υπάρχει περιορισμός... ο πολλαπλασιαστής λ... και στο τέλος βρίσκεις τους αριθμούς για το χ και το ψ!" και με φαντάζομαι στο μέλλον - ευελπιστώ στο κοντινό -  στην απονομή του τίτλου, τυλιγμένη στην τήβεννο,  να δηλώνω με στόμφο πως ακόμα κι αν δεν υπήρχε Λαγκράνζ θα έπρεπε να εφεύρουμε έναν. Τον έψαξα και στο γκουγκλ, και είδα έναν ασπρομάλλη κύριο με πολύ μυστήρια φάτσα να ποζάρει πάντα προφίλ. Τώρα έχω και εικόνα, κάπου να απευθύνω το "τι θέλεις επιτέλους από τη ζωή μου Ζοζέφ - Λουί?", με ύφος πρωταγωνίστριας στο Καλημέρα Ζωή. Δεν έχω κάτι προσωπικό μαζί του, αλοίμονο, μόνο που εδώ και λίγο καιρό έχει πέσει υπερβολικό φως πάνω σε ένα από τα χειρότερα κομμάτια του (παλιο)χαρακτήρα μου, και οι εξισώσεις του εν λόγω κυρίου -που πλέον τις βλέπω μπροστά μου ακόμα και όταν έχω τα μάτια κλειστά- κρατάνε τουλάχιστον έναν δυνατό προβολέα: δεν μου αρέσει να κάνω λάθη. That's all. "Ναι, αλλά αυτό απλά δεν γίνεται!" με επαναφέρει στην τάξη η Ε. από την απέναντι καρέκλα του Floral. 

Τελειώνουμε με το piercing και δέχομαι  συγχαρητήρια που είμαι τόσο γενναίο κορίτσι. Θέλω να ρωτήσω τι στο καλό θα μπορούσα να κάνω, να βάλω τα κλάματα ας πούμε ή να αρχίσω να τσιρίζω, όταν μπαίνει μία γνωστή ηθοποιός, που της έφυγε ένα σκουλαρίκι και αντιμετωπίζει την επανατοποθέτησή του λες και ετοιμάζεται για χειρουργική εξαγωγη έγκλειστου φρονιμήτη. Κατάλαβα. Φαίνεται πως είμαι πιο θαρραλέα απ' όσο νόμιζα κι ας μην αντιμετωπίζω με την ίδια γενναιότητα ό,τι με απασχολεί  και, αντιθέτως,  εσχάτως κρύβω και το κεφάλι μου στην άμμο σαν τη στρουθοκάμηλο. Αποφάσεις που πρέπει να πάρω, τι θα κάνω με το χ, με το ψ, και δυστυχώς δεν υπάρχει κανένας πολλαπλασιαστής λ να διευκολύνει την κατάσταση, ούτε υπολογιστικό φύλλο όπου καταχωρούνται τα πρέπει, τα θέλω και τα ΘΕΛΩ και μετά με ένα κλικ στη -φθίνουσα- ταξινόμηση να μπουν όλα, μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου, στη σωστή σειρά. Αυτά τα προβλήματα τα λύνεις μόνος σου.   Ενήλικες ευθύνες νομίζω ότι λέγεται αυτό, και είναι βαριές οι μπιιιιπ. Αλλά δεν το λέω, όχι για να μην εκτεθώ στον piercer, αντιθέτως γιατί φαίνεται τύπος βαθύτατα φιλοσοφημένος, και άμα πιάσουμε τέτοια συζήτηση προβλέπω να το ξημερώνουμε. "Οινόπνευμα, ουίσκι ή βότκα, 4-5 φορές τη μέρα" μου δίνει οδηγίες για να καθαρίζω τη νεοδιακοσμηθείσα περιοχή. Ουίσκι? Βότκα? Ρακή, όχι? Πάω να γελάσω, αλλά σκέφτομαι πως για να το λέει θα έχουν δει πολλά τα μάτια του και, να πω την αλήθεια, ζηλευω λίγο κάποιον που μπορεί να είναι τόσο χύμα ώστε να μην έχει ένα βασικό  kit πρώτων βοηθειών στο σπίτι του, που δεν ανησυχεί για όλα. Και που μετά θα πάθει καμιά μόλυνση και θα τρέχει, με επαναφέρει η φωνή της λογικής, η ίδια που μου επιβάλλει για τις επόμενες δυο βδομάδες να συμπεριφέρομαι σαν τον Βυζαντινοτέτοιο Κατακουζήνα του γνωστού σήριαλ. 

Αναρωτιέμαι αν υπάρχει άραγε περίπτωση να πάθει κανείς overdose ορθής σκέψης, αν αρχίζει κάποια στιγμή ο εγκέφαλος να πετάει σπίθες και να ακούγονται παράξενοι ήχοι, σαν να καίγονται λάμπες ας πούμε και αν το να ρίχνεις ουίσκι πάνω στα τραύματά σου θα μπορούσε να είναι το αντίδοτο. Φαντάζομαι ότι μπαίνω σε ένα φαρμακείο, που αντί για πάγκο έχει μπάρα, και λέω "χτύπησα το γόνατό μου, θα ήθελα κάτι για την πληγή" και ο υπάλληλος, με λευκό πουκάμισο και γιλέκο και παπιγιόν, μου απαντάει "Για την περίπτωσή σας, προτείνω Τζόνι ή Τζακ... υπάρχει και γενόσημο, σε καλύτερη τιμή".

Εντάξει. Είμαι σε καλό δρόμο...