Ωδή στα γιαγιοπάππουδα

Αναρωτιέμαι, χρόνια τώρα, αν όλοι οι άνθρωποι παραξενεύουν όταν μεγαλώσουν (οκ, όταν γεράσουν εννοώ, το έγραψα κομψά) ή μόνο σ' εμάς έτυχε το τζακ ποτ. Επί τέσσερα. Ή, μάλλον, επί τρία, ο παππούς Χ. οφείλω να πω ότι ήταν η λαμπρή εξαίρεση στον κανόνα.

Για τη γιαγιά με το πιεσόμετρο τα έχουμε πει αναλυτικά. Ο έτερος παππούς μου, ο άντρας της, προφανώς επηρεασμένος από τη συμβίωση μαζί της άρχισε κάποια στιγμή να παρουσιάζει περίεργες συμπεριφορές. Επέμενε, για παράδειγμα, να μάθει τι υπάρχει στην άλλη πλευρά του Παρνασσού, αυτή που δε φαινόταν από το σπίτι. Μάταια προσπάθησε να του εξηγήσει ο πατέρας μου πως δεν κρυβόταν κάτι εξωπραγματικό. Όχι, εγώ  θέλω να δω την άλλη πλευρά του Παρνασσού! Όταν, κατά τη διάρκεια επίσκεψης στα πάτρια, η ανελέητη γκρίνια και μουρμούρα του παππού έσπασε κάθε ρεκόρ, οι γονείς μου τον φόρτωσαν στο αμάξι, και τη γιαγιά φυσικά, μην τύχει και χάσει το θέαμα, και ξεκίνησαν για την εκπαιδευτική εκδρομή. Μόλις έφτασαν στον προορισμό τους, και ο επίμονος παππούς διαπίστωσε πως στην άλλη πλευρά του βουνού   υπήρχαν, απλούστατα, άνθρωποι και σπίτια, το αυτάρεσκο χαμόγελο (τύπου "τα κατάφερα, έγινε αυτό που ήθελα, νια νια νιανιανια...") έδωσε τη θέση του σε μια έκφραση βαθιάς απογοήτευσης. Δεν μας αποκάλυψε ποτέ τι περίμενε ότι θα έβλεπε. Ίσως μικρά ξωτικά, να χορεύουν και να τραγουδάνε σε μια δική τους, ακατάληπτη γλώσσα, και κόκκινα σπιτάκια - μανιτάρια με λευκές βούλες και μονόκερους πασπαλισμένους με γκλίττερ, κάτι ανάμεσα στο "μικρό μου πόνυ" και τα "στρουμφάκια". Ποιος να ξέρει... 

Όποτε αισθανόταν πως η τουρ στους γιατρούς ολόκληρου του Νομού δεν τον κάλυπτε και ήθελε μια ακόμα γνώμη, με ταλέντο που θα ζήλευε ακόμα και ο Μινωτής  παρίστανε τον άρρωστο. Μιλάμε για απίστευτη επιτυχία. Και να τα τηλέφωνα στα παιδιά, να παρατήσουν τις δουλειές τους ή ό,τι άλλο έκαναν  και να ανεβουν πάραυτα στο χωριό  και να τον πάνε στο νοσοκομείο, γιατί οκ, άρρωστος ήταν, αλλά όχι και ετοιμοθάνατος, δεν υπήρχε λόγος να καλέσουν ασθενοφόρο, και άντε να το εξηγήσεις αυτό στη γιαγιά που, όποτε αρρώσταινε ο παππούς, ακόμα κι ένα κρυολόγημα που λέει ο λόγος, άρχιζε τα μοιρολόγια και τράβαγε τα μαύρα από το γιούκο (τι εστί γιούκος, σε άλλη ανάρτηση). Μόλις επιβιβαζόταν ο παππούς στο αυτοκίνητο έλεγε "Λιβαδειά"! Πως μπαίνεις στο ταξί και λες, Ομόνοια ή Γλυφάδα ή Μαρούσι, έτσι ακριβώς. Το νοσοκομείο της Λιβαδειάς μέσα στην καρδιά του το είχε. Της Λαμίας δεν τον συγκινούσε, για ποιο λόγο ποτέ δεν μάθαμε. Ομολογώ πως τις τελευταίες μέρες της ζωής του, κοντά στα ενενήντα πια, που ήταν πραγματικά άρρωστος, όλοι - κατά βάθος - περιμέναμε πως  κάποια στιγμή θα άνοιγε τα μάτια του και θα αποδεικνυόταν πως για άλλη μια φορά μας την έσκασε! Κάτι σαν το παραμύθι με τον βοσκό και τον λύκο.

Τώρα έχουμε τη γιαγιά Dorothy, μούσα αγαπημένη του μπλογκ (μετά τη Χαρούλα Πεπονάκη βέβαια) τελευταία των Μοϊκανών από τα γιαγιοπάππουδα της οικογενείας. Και μπορεί ακόμα να μην έχει χτενίσει το μαλλί Μοϊκάνα, είναι όμως σε καλό δρόμο καθώς έρχεται στο σπίτι τακτικά μια από τις φιλενάδες της, συνταξιούχος κομμώτρια, και διασκεδάζουν τα κορίτσια κόβοντας τις περισσευούμενες τρίχες - ό,τι θεωρούν περισσευούμενο ένιγουεϊ - και η γιαγιά κυκλοφορεί εσχάτως με πολύ πανκ μαλλί. Επιπλέον, φοράει απαραιτήτως την αγαπημένη της κολόνια "Τόσκα" ενώ, όπως κάθε γραία που σέβεται τον εαυτό της, το έχει ρίξει στα άγια και, το καλύτερο όλων, είναι πως τα συνδυάζει: Πηγαίνουμε το καλοκαίρι στο σπίτι της για να συνδέσουμε τους αποκωδικοποιητές  στις τηλεοράσεις. Έξαλλη η γιαγιά με το ψηφιακό σήμα και τους αποκωδικοποιητές, γιατί μπερδεύει τα τηλεχειριστήρια, πατάει ό,τι να 'ναι, λαμπάκια ανάβουν, λαμπάκια σβήνουν, και μετά μας τηλεφωνεί κατά τις έντεκα (το βράδυ) να πάμε να τα διορθώσουμε. Τέλος πάντων, καθώς παλεύαμε με τα καλώδια, πέφτει το μάτι μου πάνω στο μπουκαλάκι της Τόσκα. Δεν είναι δυνατόν, δεν βλέπω καλά, σκέφτομαι, και πλησιάζω, και διαπιστώνω ότι εγώ μια χαρά βλέπω, απλούστατα η γιαγιάκα μου έχει διακοσμήσει το μπουκάλι του αρώματος με εικόνες!

Το φετινό καλοκαίρι η γιαγιά αποφάσισε ότι πεθαίνει. Από ουρικό οξύ(!). Αν γίνεται να πεθάνει κανείς από ουρικό οξύ δεν το γνωρίζω (αν και είχε χτυπήσει high score), αλλά άκουσε ότι κάποιος άλλος πέθανε και γι' αυτό ήθελε να μας δώσει την ευχή της. Μετά διασταύρωσε τις πληροφορίες της και, όχι, ο μακαρίτης τελικά δεν πήγε από ουρικό οξύ και αποφάσισε ότι θα ζήσει κι έτσι δεν μας έδωσε την ευχή της και τι θ' απογίνουμε τώρα χωρίς ευχή; Το τελειωτικό χτύπημα ήταν ότι απεσύρθη από την ενεργό δράση ο αγαπημένος της παθολόγος, αυτός που την αποκαλούσε "Ντοροθούλα" και η γιαγιά με ένα πολύ λάιτ υποκοριστικό του σοβαρού ονόματός του, και που τον γνώριζε καμιά σαρανταριά έτη και  μαζί έχτισαν μια σχέση γεμάτη από εμπιστοσύνη, αμοιβαία εκτίμηση, χάπια της πίεσης (παρντόν, της πιέσεως) και νοοτρόπ. (Στο μόνο που απέτυχε ήταν να την πείσει πως όταν λέμε "προσεγμένη διατροφή" δεν εννοούμε γαρίδες σαγανάκι και μουσακά.) Και ο καινούργιος όμως, καλός, δε λέω, αυτός μάλιστα την αποκαλεί "κούκλα", αλλά όταν ήρθε να τη δει έκανε το τρισμέγιστο σφάλμα να της πει πως οι ηλικιωμένες κυρίες πρέπει να κάνουν και λίγη υπομονή και να μην ανησυχούν τα παιδιά τους με το παραμικρό. Τα ίδια λέει και στη μάνα του, που είναι στην ηλικία της γιαγιάς, έτσι είπε. Ρε λένε τέτοια πράγματα στη γιαγιά Ντόροθυ, που με το παραμικρό αισθάνεται "κάτι εδώ, να εδώ με πιάνει ένας πόοοοοονος, στην καρδιάααααα";

 -Μα η καρδιά δεν βρίσκεται εκεί...

-Σσσσσσσσσσς! Ναι, αλλά δεν της το λέμε, για να ξέρουμε πότε λέει ψέμματα...

Στη μπλακ λιστ της γιαγιάς ο δόκτωρ, με συνοπτικές διαδικασίες!  Πάλι καλά που δεν τηλεφώνησε στη μητέρα του, να την επιπλήξει για τη διαγωγή του υιού της... 

Τηλεφώνησε, όμως, στο 184, την ημέρα που σταμάτησε να λειτουργεί. Για να βεβαιωθεί ότι όντως δεν λειτουργεί (???).

Τα απογεύματα την επισκέπτονται τα "κορίτσια" (μέσος όρος ηλικίας τα ογδόντα) και βλέπουν τα τούρκικα στην τηλεόραση. Πιο παλιά έβλεπαν "Πάτυ" και "Μυστικά της Εδέμ" και συνέπασχαν με τις πρωταγωνίστριες. Ναι, και με την Πάτυ.

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, οι ευχές  της γιαγιάς μου προς εμένα ήταν (και είναι) "με μια καλή τύχη", "με ένα καλό και τίμιο παιδί" και (τα αγαπημένα μου) "και τα νυφικά" ή "και του γαμπρού". Τα δύο τελευταία κολλάνε παντού: φοράω καινούργιες σαγιονάρες, άντε και στα νυφικά, αγοράζω καινούργιο κινητό, άντε και του γαμπρού, και πάλι καλά που δεν έχω δει ακόμα κανέναν εφιάλτη, ότι ξερωγώ καταφθάνω στην εκκλησία ντυμένη νύφη και αντί για σανδάλια με σβαρόφσκι φοράω λευκές havaianas, ενώ ο γαμπρός, που είναι φτυστός με τον Νίκο Ξανθόπουλο στο "Γιακουμής, μια ρωμέικη καρδιά" (πόσο πιο καλός και τίμιος από τον Γιακουμή...;) δεν κρατάει ανθοδέσμη αλλά ένα ολοκαίνουργιο iphone5... i στο καλό, συγκινήθηκα! 

 Εγώ όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω σαν αυτές τις γιαγιάδες που ζουν στη Florida, σε κοινότητες ηλικιωμένων, και φοράνε ροζ κίτρινες και γαλάζιες φόρμες και ασορτί καπελάκια από αυτά που έχουν μόνο γείσο, και λευκά απαστράπτοντα αθλητικά παπούτσια και κάνουν μανικιούρ πεντικιούρ aqua aerobics και τάι τσι στη φύση παρέα με τις φιλενάδες τους, και τα καλοκαίρια πηγαίνουν κρουαζιέρα και δεν τηλεφωνούν κάθε τρία λεπτά  στα παιδιά τους υποστηρίζοντας ότι τώρα, να τώρα αμέσως, σε δυο λεπτά το πολύ, πεθαίνουν, σβήνουν, χάνουν τη γη κάτω από τα πόδια τους, και δεν ξέρεις πότε λένε αλήθεια και πότε μύθους του Αισώπου. Λίγο μακριά πέφτει η Florida θα μου πεις, και θα συμφωνήσω,  αλλά αν η εναλλακτική είναι να γίνω σαν τις γιαγιάδες μου... στο Μαϊάμι αδελφές μου, στο Μαϊάμι!