Η πανσέληνος φεύγει, η μπλόγκερ έρχεται...

 Ήθελα από χθες να γράψω την πρώτη ανάρτηση της σεζόν, αλλά μετά είπα... ασ' το καλύτερα, οι συνειρμοί που θα προκύψουν δεν με συμφέρουν: αφενός μεν γράφω στο μπλογκ once in a blue moon (χα χα, με πιάνεις?)  αφετέρου δε τα posts μου είναι σεληνιασμένα...

Χάζευα χθες βράδυ για λίγο την  πανσέληνο και σκεφτόμουν πως αν και δεν είμαι καλοκαιρινός τύπος  οφείλω να παραδεχτώ πως το καλοκαίρι έκλεισε με το πλέον εντυπωσιακό θέαμα. Όχι γιατί ανήκω στους ρομαντικούς της πανσελήνου, το αντίθετο θα έλεγα: η πρώτη εικόνα που σκέφτηκα ήταν ένας λύκος που ουρλιάζει, με φόντο το ολόγιομο φεγγάρι, και από μουσική, γιατί κάθε στιγμή οφείλει να έχει το δικό της soundtrack, σίγουρα  "the loner" (κλάψε γλυκιά μου Les Paul Gibson, κλάψε...).

Τώρα, αν με ξέρεις έστω και λίγο, περιμένεις τη γκρίνια μου για το πόσο δεν μου πηγαίνει το καλοκαίρι κλπ κλπ. Θα πρωτοτυπήσω φέτος και δεν θα γκρινιάξω καθόλου. Αντίθετα, θα σε ενημερώσω φίλε αναγνώστη για την έκπληξη του καλοκαιριού: η Ντολόρες της προηγούμενης ανάρτησης δεν είναι Ντολόρες... Μας προέκυψε αγοράκι (ουπς!) και τώρα δεν έχει όνομα, γιατί φυσικά δεν μπορούμε να τον φωνάζουμε Ντολόρες και τέλος πάντων δεν υπάρχει και αντίστοιχο ανδρικό. Εγώ, βέβαια, έχω πολλές και καλές ιδέες, οι οποίες όμως γίνονται δεκτές με τον ενθουσιασμό Εσκιμώου που του κάνουν δώρο ανεμιστήρα. Στο μεταξύ, το μικρό αβάπτιστο γατί ακούει με επιτυχία στα "έι ψιτ!", "λουκουμάκι" (τρώει τα πάντα και έχει γίνει αρκετά στρουμπουλό) και "σταμάτα να μου δαγκώνεις το πόδι ρε μπιιιιιιπ" (παίζει το χρυσούλι μου...). Άλλο highlight του καλοκαιριού ήταν η πρώτη μου επίσκεψη ever στο "Δελφινάριο", όπου παρακολούθησα για πρώτη φορά επιθεώρηση και από τότε το λεξιλόγιό μου έχει εμπλουτιστεί με ατάκες τύπου "Τι δεν καταλλλλαβαίνεις?" και "ααααχααα! καλό, ε?". Επίσης, επιβεβαίωσα πως οι κότες υπάγονται στα κατοικίδια: πέτυχα ένα απόγευμα την κυριούλα της ανοιξιάτικης αναρτήσεως να βγαίνει από το σπίτι της και σκέφτομαι "πλάκα θα έχει να βγει τώρα και ο κόκορας" και ναι, τελικά βγήκε και ο κόκορας και βολτάριζαν μπροστά  η κυριούλα (με ωραιότατη εμπριμέ ρόμπα. Α! το σωστό να λέγεται...) και πίσω ο κόκορας. Βέβαια, τώρα που το ξανασκέφτομαι, μπορώ να είμαι σίγουρη ότι πρόκειται για τον ίδιο? Ένιγουει, του έμοιαζε...  

 

Το γεγονός της νέας σεζόν πάντως είναι πως, μετά από χρόνια, συμπάσχω κι εγώ με τα πρωτάκια. Ομολογώ πως αν και είμαι ενθουσιασμένη, είναι στιγμές που με πιάνει το  "δε θέλω να πάω σχολείοοο" (συγχρόνως, χτυπάω και το πόδι μου στο πάτωμα. αμέ!) και προσπαθώ να με καλοπιάσω, λέγοντάς μου πχ. "Σκέψου Ντόροθυ  τι ωραίο που θα φαίνεται το όνομά σου με τα τρία επιπλέον γράμματα στο τέλος" ή "Σκέψου Ντόροθυ πόσο ουάου! μπίζνες καρντς θα τυπώσεις όταν τελειώσεις", αλλά ο εγκέφαλος της Ντόροθυ αρνείται να συνεργαστεί και όχι μόνο δεν σκέφτεται, αλλά αν γινόταν θα διάβαζε αποκλειστικά Garfield, Μικυ Μάους και λοιπά σοβαρά αναγνώσματα.

Αυτά τα ολίγα προς το παρόν. Καλό μήνα, καλό Φθινόπωρο και καλή σχολική χρονιά στα μικρά (και στα λίιιγο μεγαλύτερα) παιδάκια :)