Ψυχραιμία, λέμε!

Τηλεφώνησα στη γιαγιά μου για να της πω να ετοιμάσει τη λίστα της για το σούπερ μάρκετ. Όταν - επιτέλους! - έπιασα γραμμή (για τη γιαγιά Dorothy το τηλέφωνο φοριέται και στο δεξί (αυτί) σαν κόσμημα) την άκουσα για κάμποση ώρα να "βγάζει λόγο", όπως συμβαίνει κάθε φορά που μιλάμε, για πολλά και διάφορα - συμπεριλαμβανομένου και του τί μαγείρεψαν οι σεφ των πρωινάδικων(!) - για να καταλήξει στις διαφημίσεις που προβάλλονται αυτή την εποχή. Της αρέσει, μου είπε, αυτή με τον παππού και τη γιαγιά που πίνουν τονοτίλ και το ρίχνουν στον χορό, δεν της αρέσει αυτή με τη ληστεία στην τράπεζα. "Δεν είναι σωστό να λέει η διαφήμιση 'ελάτε να οργανωθούμε για να κάνουμε ληστεία...' και να είναι οι άλλοι πεσμένοι στο πάτωμα κλπ κλπ", είπε η γιαγιά σε άκρως επικριτικό τόνο. Της απάντησα ότι απλά κάνουν πλάκα, εκμεταλλευόμενοι την επικαιρότητα. "Χμμμ... μπορεί να κάνω λάθος, εσύ μάλλον ξέρεις καλύτερα".

Δεν είχα δώσει ιδιαίτερη σημασία στη συγκεκριμένη διαφήμιση, όμως αυτή η συνομιλία έγινε αφορμή για να (ξανα) σκεφτώ κάτι που με έχει απασχολήσει πολλές φορές: η βία έχει γίνει πια mainstream, ώστε να σαχλαμαρίζουμε παρακολουθώντας faux ληστείες στα διαλείμματα για διαφημίσεις. Και εντάξει, άσε τις διαφημίσεις, οι αντιδράσεις τύπου "Με τόσα που μας κόβουν..." ή "Εδώ που μας έχουν φτάσει..." και άλλα τέτοια, όχι μόνο όταν γίνεται αναφορά σε ληστείες αλλά και σε περιστατικά όπως αυτό με τον τύπο που πήγε στην εφορία με την καραμπίνα ή με απολυμένους που διεκδικούν το δίκιο τους κρατώντας ομήρους, πόσο υγιείς μπορούν να θεωρηθούν; Κι εκτός από τα παραπάνω ακραία παραδείγματα, η αγενής (έως απαράδεκτη) συμπεριφορά θεωρείται τώρα πια νορμάλ και αποδεκτή. Κάποιος που πριν ένα - δυο χρόνια θα χαρακτηριζόταν απλά αγενής ή οτιδήποτε άλλο, εξαιτίας της συμπεριφοράς του, τώρα είναι απλά εξοργισμένος, αγανακτισμένος, λίγο η κρίση, λίγο τα χαράτσια, λίγο τα λόγια του παπά...

Δεν είμαι ο πιο ήρεμος άνθρωπος, αλλά πραγματικά εδώ και καιρό, ιδιαιτέρως όταν πηγαίνω σε δημόσιες υπηρεσίες, νομίζω ότι διεκδικώ επάξια τον τίτλο του μάστερ γιόγκι, απλά γιατί δεν βρίζω, δεν γκαρίζω, δεν απειλώ τη σωματική ακεραιότητα κανενός.

Τις προάλλες στην εφορία, περίμενα την υπάλληλο που έλειψε για λίγο από τη θέση της και 2-3 (από τους δεκαπέντε) που περίμεναν μετά από εμένα μουρμούριζαν συνεχώς και με προέτρεπαν να βρίσω την υπάλληλο, γιατί εμάς μας κόβουν μισθούς, συντάξεις κλπ κλπ και πρέπει επιτέλους να αντιδράσουμε. Μήπως να της έριχνα και μια στριφογυριστή κλωτσιά α λα Τσακ Νόρις; Λες και αν πλακωθούμε στο ξύλο όσα έχουν κόψει από μισθούς και συντάξεις και όσα έχουμε πληρώσει σε φόρους και χαράτσια θα επιστραφούν με τόκο στους τραπεζικούς μας λογαριασμούς! Στην τράπεζα, ίδια κι απαράλλαχτη εικόνα: πελάτες στην αναμονή, να βρίζονται μεταξύ τους, μετά να τα βρίσκουν για λίγα λεπτά προκειμένου να βρίσουν τους υπαλλήλους που - κατά την άποψή τους - δεν δουλεύουν σωστά ( άλλο ένα "ωραίο", για ορισμένους όποιος έχει δουλειά και δη σε τράπεζα είναι βολεμένος, κλέφτης κλπ), μετά ξαναβρίζονται και στο τέλος βγαίνεις από την τράπεζα, όπου έχεις πάει για την πιο απλή συναλλαγή, ψάχνοντας να βρεις παυσίπονα για τον πονοκέφαλο .

Τόσο θυμό, που τον ξεσπάνε όλοι αυτοί οι θερμόαιμοι όταν το καθημερινό μενού δεν περιλαμβάνει επίσκεψη σε δημόσια υπηρεσία, βόλτα με τα μέσα μαζικής μεταφοράς ή - έστω - έναν απλό περίπατο όπου μπορεί κανείς να συναντήσει άλλους ανθρώπους;

Ακόμα κι αν προσπαθήσω πολύ να δικαιολογήσω τη βία, είτε λεκτική είτε σωματική, να βρω ένα "ελαφρυντικό" τέλος πάντων, δεν τα καταφέρνω. Δεν χρειάζεται, άλλωστε, να διαθέτεις ιδιαίτερα ζωηρή φαντασία για να αναλογιστείς τι θα γινόταν αν όλοι οι αγανακτισμένοι, θυμωμένοι, απολυμένοι, άνεργοι, όσοι είδαν τα εισοδήματά τους να μειώνονται, ακόμα και να μηδενίζονται, υιοθετούσαν τέτοιες συμπεριφορές. Σφαλιάρες για μια θέση στο λεωφορείο, μπουνιές για μια λοξή ματιά, κλωτσιές για... δεν ξέρω τι...

Εν τέλει, που τελειώνει η πραγματική αγανάκτηση και που αρχίζει το θράσος εκείνου που ξέρει ότι έχει ένα καλό (;) άλλοθι για να συμπεριφέρεται όπως θέλει, χωρίς καμία συνέπεια;