Μάτια ζυγαριές

Πρόσφατα, ένας διάσημος μόδιστρος αποκάλεσε μια τραγουδίστρια «χοντρή». Ακόμα πιο πρόσφατα, μια τηλεπερσόνα φωτογραφήθηκε φορώντας εσώρουχα για το εξώφυλλο ενός περιοδικού, με το concept της (κατά τη γνώμη μου κακόγουστης) φωτογράφισης να λέει ότι σέξι μπορείς να είσαι ακόμα και με παραπάνω κιλά, προκαλώντας πλήθος σχολίων, τόσο αποθέωσης όσο και χλευασμού. Σε περιοδικά και ιστοσελίδες, τα άρθρα για τις βλαβερές συνέπειες των διατροφικών διαταραχών δημοσιεύονται δίπλα στην τελευταία δίαιτα που θα βοηθήσει τις αναγνώστριες να χάσουν 10 κιλά σε χρόνο ρεκόρ και δίπλα σε λεζάντες φωτογραφιών που συγχαίρουν τις εκπροσώπους της σόου- μπίζνες που δεν στριμώχνονται σε α-λα-Τουίγκι καλούπια. Πανελίστες και πανελίστριες εκπομπών ξοδεύουν αμέτρητες ώρες σχολιάζοντας την εμφάνιση διαφόρων σελέμπριτις και ανθυποσελέμπριτις (ζουμ στην κυτταρίτιδα που ξεχωρίζει στο πόδι κλπ κλπ), ενώ φωτογραφίες «πριν και μετά» (το φότοσοπ, εννοείται) παρουσιάζονται σαν ευρήματα σπουδαίας πνευματικής και πολιτιστικής αξίας . Το ίδιο ακριβώς, όμως, συμβαίνει και έξω από τις οθόνες, στην πραγματική ζωή, όπου πολλοί επιδεικνύουν αξιοθαύμαστο (;) ζήλο στον σχολιασμό της εμφάνισης των άλλων, ιδιαιτέρως του σωματικού βάρους, σε τέτοιο βαθμό που αναρωτιέσαι αν στα μάτια τους έχουν ενσωματωμένη χάι-τεκ ζυγαριά ακριβείας, η οποία λειτουργεί εξ αποστάσεως. Είσαι αδύνατη; Όλο και κάποιος θα σε προτρέψει να φας επιτέλους κάτι, γιατί δείχνεις χλωμή, αδύναμη, whatever. Σου περισσεύουν μερικά κιλά; Σίγουρα κάποιος θα σχολιάσει, καλοπροαίρετα πάντα (not), ότι καλό είναι να χάσεις κανα χιλιόγραμμο, όχι γιατί δεν είσαι ωραία βρε αλλά για την υγεία σου, γιατί σε δέκα χρόνια, ξερωγώ, θα βρεθείς face to face με όλα τα κακά της μοίρας σου, τριγλυκερίδια, ουρικό οξύ, διαβήτη, δάκο και μουχρίτσα. Και η –λογική- απάντηση, που κολλάει και στις δύο περιπτώσεις, είναι «Κι εσενα τι σε νοιάζει;». Σε κάποιες περιπτώσεις δε, η ακόμα πιο to the point απάντηση είναι «καλύτερα να μασάς...», όπως λέει και το σλογκαν της διαφήμισης. Όποτε ακούω/διαβάζω συζητήσεις περι βάρους, στο μυαλό μου ξανάρχεται ένα σκηνικό που έζησα πριν από κάμποσο καιρό:


Βραδάκι, συνάντηση με φίλους, από αυτές που ναι μεν ξεκινάνε «για καφέ», αλλά συνήθως καταλήγουν με κάμποσους βαθμούς αλκοόλ να κόβουν βόλτες στις φλέβες μας. Χαίρομαι, για την παρέα, για τη γλυκιά βαβούρα που αναπόφευκτα δημιουργείται όταν κάμποσα άτομα μιλάνε και γελάνε όλα μαζί, για τα πολύ σοβαρα που συνήθως τα συζητάμε ανάμεσα στα αστεία, για το όμορφο αγόρι που κάθεται απέναντί μου –κυρίως για το όμορφο αγόρι που κάθεται απέναντί μου- που έχω να το δω καιρό και που σε κάθε χαμόγελο του στέλνω νοερά thumbs up. Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που μια φίλη μου μετέφερε τα δυσάρεστα νέα για την υγεία του, όμως αυτός πάλεψε, νίκησε και τώρα τα πίνουμε μετα μουσικής και εν πλήρει απαρτία. Κάθε μάχη, όμως, αφήνει και τα σημάδια της, battle scars που λέμε και στο χωριό μου, εν προκειμένω κάμποσα παραπάνω κιλά.

Λίγο αργότερα, στην παρέα προστίθεται και μια γνωστή μας. «Πάχυνες εσύ!», είναι το πρώτο πράγμα που ξεστομίζει, ή βροντοφωνάζει για να ακριβολογούμε, στο προαναφερθέν αγόρι μόλις στρογγυλοκάθεται στο τραπέζι, και μάλιστα με το ίδιο ύφος που θα του έλεγε «Με πάτησες!» ή «Μου έφαγες το μπιφτέκι μουουουου, κλαψ!». Ακολουθεί αμήχανη σιωπή και κάμποσες αγριεμένες ματιές προς τη wannabe αστυνομία βάρους, η οποία όμως δεν καταλαβαίνει τίποτα: «Κοτζαμ γομάρι έγινες» (ααααουτς!) επιμένει,σε τόνο που μοιάζει να ζητάει εξηγήσεις από το παλιόπαιδο που τόλμησε να θυσιάσει το six pack στον βωμό του λίπους. Ο αποδέκτης του σχολίου εξηγεί ήρεμα ότι πρόκειται για «ενθύμιο» από τη θεραπεία του. «Ποια θεραπεία;» συνεχίζει ακάθεκτη η (σημειωτέον, αρκετά στρουμπουλή) νεαρά «Του delivery; Κι εγώ αυτή κάνω, χαχαχα!».Αχ βρε Αϊνστάιν, τι καλά που τα έλεγες για την ανθρώπινη βλακεία!