Ο κλέφτης

Είναι πολύ πρωί, ο καιρός πολύ μουντός και εγώ πολύ νυσταγμένη. Είμαι σίγουρη πως πάνω σε κάθε ένα εγκεφαλικό κύτταρό μου αναβοσβήνει σαν πινακίδα νέον η ένδειξη "χρειάζομαι καφέ". Προσεύχομαι σιωπηλά στον θεό των δημόσιων υπηρεσιών να μην με "εξυπηρετήσει" (εντός πολλών εισαγωγικών) πάλι η υπάλληλος στην οποία έχω δώσει το κωδικό όνομα "ΑΓ εις τον κύβο": ΑΓέλαστη, ΑΓενής, ΑΓριόφατσα. Είμαι κοντά στον προορισμό μου όταν διαπιστώνω ότι από τις πέντε εργάσιμες της εβδομάδας, εγώ διάλεξα τη μέρα που γίνεται λαϊκή αγορά στην περιοχή και δεν υπάρχει εναλλακτική διαδρομή που να με βολεύει, εκτός από αυτή που περνάει μέσα από την αγορά.

Προχωράω, λοιπόν, στον στενό διάδρομο που αφήνουν οι πάγκοι που είναι στημένοι δεξιά και αριστερά στον δρόμο, τεράστιες ομπρέλες που προστατεύουν την πραμάτεια των πωλητών μου κρύβουν τις αδύναμες αχτίδες του ήλιου, ενώ δυνατές φωνές όχι μόνο διαφημίζουν τις πιο κόκκινες ντομάτες της υφηλίου και την καλύτερη πατάτα που δοκιμάσατε ποτέ, αλλά και σχολιάζουν ποικιλοτρόπως την επικαιρότητα, σε απίστευτα ντεσιμπέλ. Κύριοι στήνουν πηγαδάκια στις γωνίες, κυρίες διαλέγουν προσεκτικά κολοκυθάκια και μπανάνες, γιαγιάδες σέρνουν τα φορτωμένα καρότσια τους και μάλλον ακολουθούν οδηγίες από κάποιες πινακίδες, ορατές μόνο σε αυτές, που επιβάλλουν υποχρεωτική πορεία πάνω από τα δάχτυλα των ποδιών όσων βρεθούν στον δρόμο τους. Ένας μικρόσωμος σκύλος έχει ξαπλώσει τεμπέλικα στη μέση του δρόμου και κοιμάται, αδιαφορώντας για τους περαστικούς που κάνουν σλάλομ επί ασφάλτου για να τον αποφύγουν.

Η ατμόσφαιρα θυμίζει πανηγύρι, γεγονός το οποίο ενισχυεται από την παρουσία μιας καντίνας που πουλάει σουβλάκια και χοτ ντογκς. Μια μαμά αγοράζει ένα σουβλάκι για το μικροσκοπικό αγοράκι - είναι δεν είναι τριών χρονων- που κρατάει από το χέρι. "Τς τς τς, ωραία διατροφή κάνει στο παιδί..." σκέφτομαι και πριν προλάβω να ολοκληρώσω το φαρμακερό σχόλιό μου, μόλις το αγοράκι παίρνει στο χέρι του το καλαμάκι, ο -πρώην- κοιμισμένος σκύλος σηκώνεται και κατευθύνεται στην καντίνα. Μέσα σε κλάσματα του δευτερολεπτου αρπάζει το σουβλάκι από το χέρι του μικρούλη και απομακρύνεται σαν κύριος. Πηγαίνει δέκα βήματα πιο πέρα και αρχίζει ανενόχλητος το γεύμα του! Ο πιτσιρίκος έχει μια απίστευτη έκφραση έκπληξης στο πρόσωπό του, όλοι οι πωλητές οι πελάτες και οι περαστικοί που έγιναν μάρτυρες της... κλοπής ξεκαρδίζονται στα γέλια, το ίδιο και η μαμά του μικρού, που εκείνη τη στιγμή πληρώνει τον άνθρωπο της καντίνας και χρειάζεται να της φωνάξουν κάποιες διερχόμενες γιαγιάδες "Καλέεεεεεε! Το σουβλάκι του παιδιούυυυ!" για να αντιληφθεί τι συμβαίνει.

Μισή ώρα αργότερα περνάω πάλι από το ίδιο σημείο. Κόσμος πηγαινοέρχεται, οι δυνατές φωνές των πωλητών διαφημίζουν τις πιο κόκκινες ντομάτες της υφηλίου και ο μικρός τετράποδος ληστής έχει αράξει στην άσφαλτο, αδιαφορώντας για το κυκλοφοριακό κομφούζιο που προκαλεί στους πεζούς με τα φορτωμένα καρότσια. Κάνει πως κοιμάται, αλλά δεν με ξεγελάει: τώρα ξέρω πως απλά παραφυλάει για το επόμενο "θύμα"...